Dzisiaj na blogu Tylko dla Mam, kilka słów o tym, czego dorośli nie mówią (bo często sami nie wiedzą). Kosmos. Polityka. Mózg. Ekonomia i Sztuczna inteligencja.
Rewelacyjne książki dla dzieci w wieku 9-12 lat. Starszym też się spodobają i dorośli mogą się czegoś dowiedzieć.
Powiem jedno. Im dłużej studiujemy tę serię, tym bardziej jesteśmy całą rodziną wkręceni. Naprawdę, szacunek dla ogromu wiedzy przygotowanej w tak prosty i zabawny sposób.
Autor rozkłada na czynniki pierwsze ważne tematy, które najczęściej omijamy w rozmowach z dziećmi. I prawda jest taka, jak sugeruje drobny druczek na okładce. Najcześciej po prostu dorośli nie wiedzą, jak wyjaśniać dzieciom, dość zawiłe sprawy i pojęcia związane choćby z ekonomią czy polityką.
Inna sprawa, że o części zwyczajnie nie wiemy lub nie pamiętamy. Mogłabym powiedzieć, że o tym wszystkim uczyliśmy się w szkolnych ławkach i to wstyd, że nie wiemy. Ale nie powiem, bo po części to nie będzie prawda. Kiedyś nie uczono w tak lekki, zabawny, atrakcyjny sposób. I nie podejmowano bardzo wielu tematów. Zatem… można się doszkolić i nie ma wstydu, zwłaszcza, że o sztucznej inteligencji nie uczono wcale!
Ważne fakty z zabawnej formie
Wszystko podane jest w lekkiej formie, aż kipi od przykładów i poczucia humoru. Idealnie całości dopełniają obrazki. Są bardzo komiksowe, co (nie od dziś wiadomo) kradnie moje serce już do reszty, bo uwielbiam komiksy w najróżniejszych odsłonach.
Mam takie wrażenie, że autor tworząc książkę po prostu dobrze się bawił. Nie mogłam sobie odmówić zerknięcia, kim jest Boguś Janiszewski, bo choć kojarzę pozostałe jego publikacje, jakoś nigdy, tak do końca, się na nich nie skupiłam.
Z wywiadu dowiedziałam się, że wielką inspiracją do tworzenia tak charakterystycznych książek jest syn, zadający wnikliwe pytania. Wniosek nasuwa się sam – zachęcajmy dzieci do zadawania nawet najdziwniejszych pytań i wspólnie szukajmy odpowiedzi.
Mocno się napracowałam przy tym wpisie, teraz liczę na Ciebie, bo chciałabym żebyśmy zostały w kontakcie. Jak? Jest kilka możliwości, mam nadzieję, że skorzystasz:
Zostaw proszę komentarz, bo dla mnie każda informacja zwrotna na temat mojej pracy, jest bardzo ważna.
Jeśli uważasz, że piszę z sensem i o ważnych sprawach, podziel się wpisem ze znajomymi.
Panjango to gra dla nieco starszych uczniów, dzięki której dzieci mają szansę przemyśleć, czym chciałyby się zajmować w przyszłości i dowiedzieć się, co się wiąże z wykonywaniem konkretnego zawodu.
Przede wszystkim, jest gra, która pokazuje dzieciom, po co się uczą. Co się im przyda w przyszłości? Co można wykorzystać w konkretnym zawodzie?
Jestem oczarowana tą anglojęzyczną (na razie tylko, ale może to się zmieni) grą, w której powstanie autor włożył taką masę kreatywności, wysiłku i wiedzy. Niezliczone badania, na podstawie których przygotował Panjango, robią na mnie wrażenie.
Po co mam się uczyć?
Założeniem gry jest zachęcenie dzieci do… myślenia. Zastanowienie się, co im sprawia przyjemność,co chciałyby robić w życiu. Niektórzy uczniowie po prostu wiedzą, mają taką świadomość (i pasję) od lat.
Jest jednak spora część, która nie wie. I super, bo czas w szkole to moment, kiedy nie trzeba tego wiedzieć. Można szukać i się dowiadywać. Ale do tej pory nie spotkałam gry, która w tak cudowny sposób, pozwoliłaby dzieciom poznać realia pracy.
Poznanie różnych zawodów
Po co zaglądać za kulisy danej pracy? Żeby zrozumieć, docenić i uszanować, ale też sprawdzić, który zawód może być dla mnie interesujący.
Gra składa się z wielu kart, na których znajdziemy najróżniejsze wyzwania. Takie do rozwiązania samodzielnie, jak i zespołowe. Wszystkie dotyczą rozumienia, z czym się wiążą różne zawody.
Ale żeby była jasność, nie są to proste informacje, że policjant robi to i to, a piekarz tamto. Gracze są zaangażowani w rozwiązywanie różnych dylematów związanych z danymi zawodami. Regułki, formułki i opisy, nie są elementem tej gry.
Zaangażowanie do wykorzystania wiedzy
Do gry nie potrzebna jest specjalistyczna wiedza, a myślenie kreatywne i chęć współpracy. Czy nie o tym mówi się coraz cześciej, zatrudniając ludzi na różne stanowiska? Ja coraz cześciej słyszę, że papierek owszem, ważny, ale jak nie masz, za to masz pewne umiejętności, praca na ciebie czeka.
A jeśli nie czeka, to też w porzadku, bo sam sobie możesz stanowisko pracy stworzyć, rozwinąc własną firmę.
O rozwijanie tych umiejętności (i takiego przyszłościowego myślenia) właśnie chodzi. O to, czego nie uczą w szkole. Choć mam nadzieję, że znajdą się szkoły, które dojdą do wniosku, że taka gra to konieczność, jeśli chodzi o holistyczne podejście do współczesnej edukacji.
Każdy skorzysta na graniu
Jon Maiden wykonał niewyobrażalnie żmudną pracę polegającą na zbieraniu i porządkowaniu danych na temat różnych zawodów. Dzięki temu, gra jest czystą przyjemnością, bo jest ciekawa zarówno dla dziesięciolatków, jaki i starszych uczniów. O studentach i rodzicach już nawet nie wspominam, ale wiem, że będą mieli znakomita zabawę, grając w Panjango.
W instrukcji gry, znajdziemy ściągę z zawodów obecnych i przyszłych, które będą chlebem powszednim dla naszych dzieci. Każdy dokładnie opisany, z wyszczególnieniem atrakcyjności (zbadanej wśród uczniów i studentów oraz przedstawicieli różnych zawodów), zarobków, potencjału itd.
John przygotował dziesiątki kart z zawodami przyszłości i takimi, które obecnie są bardzo „obsadzone”. Przekopał się przez setki badań, statystyk i zebrał informacje, które – moim zdaniem – są złotem w czystej postaci. Przekuł tę wiedzę w wyzwania, pytania i zadania, tak powstała gra Panjango.
Lubię opowiadać o wyjątkowych produktach dla dzieci
Wtedy razem możemy zajrzeć do środka, a ja mogę opowiedzieć, co ciekawego wypatrzyło pedagogiczne oko. Nie przegapisz żadnego filmu, zapisując się na Newsletter Tylko dla Mam >>
To pula dodatkowych kart, wśród których znajdziemy informacje na temat najróżniejszych zawodów, cieszących się dzisiaj popularnością. Można sprawdzić, na jaką pensję można liczyć, czy to zawód wymagający siedzenia przed komputerem czy np. pracy w terenie itd. Wszystko w formie pomysłowej gry.
Tu z kolei, znajdziemy zawody przyszłości. Poznajemy je również podczas gry.
Zostały przygotowane na bazie wszelkich dostępnych danych związanych z tym, czego ludzie (i świat) będą potrzebowali w najbliższych latach. Osobiście nie mogłam się oderwać od tych pomysłów.
Na co dzień się o tym nie myśli, ale kiedy przeczyta się, jakie są przewidywane zawody przyszłości, wszystko wydaje się takie oczywiste: No tak, przecież już dziś częściowo to się dzieje.
Komu może się przydać ta gra?
Dzieciom, które chcą poznać tajniki różnych zawodów.
Uczniom, w planowaniu przyszłości i celów do osiągnięcia.
Nauczycielom, do prowadzenia niezmiernie ciekawych zajęć z różnych dziedzin.
Szkołom językowym, bo dostępna wersja angielska, jest cudownym materiałem do przygotowania ciekawych zajęć.
Całym rodzinom, dla których wspólne spędzanie czasu jest po prostu wartością. W tym wypadku dodatkiem jest ćwiczenie ważnych umiejętności społecznych i wydobywanie potencjału graczy.
Czy będzie polska wersja?
Mam nadzieję, że tak. Miałam okazję poznać autora Panjango i wiem, że z radością podejmie współpracę z osobami zainteresowanymi wydaniem gry w języku polskim lub dystrybutorem wersji angielskiej w Polsce.
Trzymam kciuki, żeby akcja zakończyła się sukcesem!
Mocno się napracowałam przy tym wpisie, teraz liczę na Ciebie, bo chciałabym żebyśmy zostały w kontakcie. Jak? Jest kilka możliwości, mam nadzieję, że skorzystasz:
Zostaw proszę komentarz, bo dla mnie każda informacja zwrotna na temat mojej pracy, jest bardzo ważna.
Jeśli uważasz, że piszę z sensem i o ważnych sprawach, podziel się wpisem ze znajomymi.
Przyznać muszę, że te książki zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Zajuje się dziećmi, które – najogólniej mówiąc – znajdują się w trudnej sytuacji.
W jakiś sposób dają sobie radę same, a nie z pomocą dorosłych. Myślę tu o grupie wiekowej 10+ i to z bardzo dużym plusem, bo nawet 15-, 16-latkowie odnajdą się w tych historiach.
To jest trudny wiek, kiedy taki młody człowiek zderza się ze światem i próbuje go zrozumieć. Stara się nauczyć, jak postępować, jak sobie radzić samemu. I czasami dobrze wie, że podejmuje złe decyzje, dokonuje złych wyborów, ale robi to, bo to jest jego życie i musi go spróbować. I oczywiście, że my rodzice musimy pozwolić naszym dzieciom na te wszystkie potknięcia i pomyłki.
Co się w życiu liczy?
„Gorzka czekolada” to zbiór 15 opowieści o uniwersalnych wartościach i o tym, co w życiu jest najważniejsze: życzliwość, przyjaźń, odwaga, wolność, uczciwość, samodyscyplina, optymizm…
Autorami opowiadań (każde o innej wartości) są laureaci Konkursu Literackiego im. Astrid Lindgren, organizowanego przez Fundację ABC XXI Cała Polska czyta dzieciom:
Paweł Beręsewicz,
Barbara Kosmowska,
Andrzej Maleszka,
Katarzyna Ryrych,
Wojciech Cesarz,
Katarzyna Terechowicz.
Każdy rozdział zaczyna się definicją jednej z wartości, ale jest to napisane pięknie, bez zadęcia czy nudy. Następnie czytamy historię, w którą wplecione jest to hasło. Nie będę opisywała każdego rozdziału, bo wszystkie są wyjątkowe i musicie do nich zajrzeć. Ja zachwyciłam się zwłaszcza jednym z nich.
Osobiście, zazwyczaj z dystansem podchodzę do książek, które próbują włożyć młodzieży do głowy pewne wartości. Podchodzę jak do jeża, bo mam świadomość, że nie słowami, a działaniami takie rzeczy powinno się pokazywać.
W tej książce jednak jest to wszystko znakomicie opowiedziane. Chyba jej siła tkwi właśnie we wspaniałych autorach, czyli różnorodności. Karolina przez kilka kolejnych dni wspominała opowiadanie o świecie, w którym życzliwość trzeba sobie kupować. Ono też do mnie najbardziej przemówiło, jest naszym numerem jeden z całej piętnastki (autor Paweł Beręsewicz).
Po prostu zrobiono to dobrze. Na konkretach, współcześnie, bez patosu, z ogromem przykładów, bez idealizowania bohaterów. Już dawno żadna książka nie zrobiła na mnie takiego wrażenia i od razu wyobrażam sobie, jak bardzo pedagogicznych sposobów można te treści wykorzystać w szkole. Oby dotarła do jak największej liczby nastolatków. Tym bardziej że właśnie ukazała się druga część.
Ilustracje Anita Głowińska Wydawnictwo Prószyński i S-ka Spodoba się dzieciom w wieku 10-16 lat.
Kliknij w dowolne zdjęcie, żeby sprawdzić cenę i dostępność tej książki.
Tu znajdziesz opowieść o pierwszej części i audiobooku dostępnym w Audiotece. Posłuchaj darmowego fragmentu – KLIK!
Czy warto być życzliwym?
Paweł Beręsewicz, autor rozdziału „Życzliwość”, stworzył taki świat, w którym ludzie nie są dla siebie życzliwi, bo powinni tacy być, ponieważ tak jest fajnie i tak się przyjemnie żyje. Oni są dla siebie życzliwi, bo życzliwość nabija im punkty, jakby takie pieniądze. Życzliwością można płacić za różne rzeczy, więc są dla siebie życzliwi po to, żeby zbierać punkty lub je od kogoś zabrać.
Jeśli jesteś dla kogoś życzliwy, to możesz te punkty zabrać dla siebie i mieć ich więcej. Jeśli zabraknie Ci na koncie tych punktów, a mamy tutaj bohatera, któremu właśnie zabrakło, to jesteś wyoutowany.
Dopóki nie zapłacisz zwykłymi pieniędzmi, nie wykupisz abonamentu, nie dopłacisz tego, co ci zabrakło, to jesteś wyoutowany i nikt dla Ciebie nie będzie życzliwy, bo to się zwyczajnie nikomu nie opłaca. Bo jeżeli ja nie mogę od Ciebie tych punktów zdobyć, gdy jesteś spłukany, to ja nie mam potrzeby, żeby być dla Ciebie życzliwym człowiekiem.
A ta konieczność bycia życzliwym sprawia, że ludzie są po prostu nabuzowani i zdeterminowani, bo oni tak naprawdę nie chcą, ale muszą.
Na mnie i na mojej córce to opowiadanie zrobiło ogromne wrażenie, nie może nam ono wyjść z głowy od kilku tygodni, często do niego wracamy i rozmawiamy o tym.
I to chyba jest największa moc tej książki, że tak zapada w pamięć. Jeżeli chcemy dotrzeć do młodego człowieka, to możemy zwyczajnie mu powiedzieć: bądź życzliwy, bo tak wypada. Ale możemy też dać mu historię o życzliwości, która zostanie mu w głowie, poruszy nim i sprawi, że zacznie myśleć o tej życzliwości (i innych wartościach) trochę inaczej.
„Gorzką czekoladę” można ją przeczytać lub posłuchać wAudiotece. Tam też możecie posłuchać bezpłatnych fragmentów. Mam nadzieję, że zachwycicie się nią tak jak ja.
Okazuje się, że nasza domowa biblioteczka zawiera całkiem pokaźną kolekcję książek dla dzieci z dreszczykiem, duchami i czarownicami, co oznacza, że lubimy się bać. Po regałach i półkach snują się więc duchy, potwory, wszelkiej maści magiczne stworzenia. Z niektórych książek wypadają zaklęcia, a Harry Potter zajmuje ważne miejsce w naszych sercach i na regale. Magia i horrory nie są zakazane w naszym domu.
Mówię „my”, bo wkręcam się w te wszystkie historie z dreszczykiem równie mocno, jak dziecko. Zebrałam więc kilka pomysłów z duchami, dreszczykiem i czarami w tle. Niektóre traktują magię i duchy rozrywkowo, jeszcze inne edukacyjnie, jako legendy przybliżające nam kulturę i wierzenia sprzed lat.
Niektóre nie są „magiczne”, ale po prostu wymyślone, żeby trochę postraszyć. Jeśli lubicie czytać z dziećmi książki, w których dzieją się baaaardzo tajemnicze rzeczy, to pewnie znajdziecie tu kilka inspiracji.
Ktoś mnie zapytał czy dobrym pomysłem jest pokazywaniem dzieciom książki, w której jedna z bohaterek (fikcyjnych, to ważne) poluje na dzieci żeby je zjadać? Może brzmi to brutalnie, ale przecież to tylko legenda. Tak jak krążące opowieści o czarnej wołdze porywającej niegrzeczne dzieci. Wiele podobnych podań wciąż żyje w naszej kulturze. I nie są wcale różowe. Cały ten komiks nie jest różowy. Wręcz przeciwnie, jest czarno-biały.
I kiedy tak się zastanawiałam, jak tu mądrze odpowiedzieć dorosłemu pytającemu o te zjadane dzieci, podeszła do nas dziesięciolatka ze zbiorem mitów greckich (lektura szkolna), w którym Kronos z upodobaniem połyka swoje potomstwo. W tym momencie przestałam się zastanawiać czy czegoś tu jest za dużo albo za mało. Wszystko jest kwestią otwartości na poznawanie podań przekazywanych z pokolenia na pokolenie. I tyle. Więcej o tej książce opowiedziałam w tej recenzji: Łauma >>
I jeszcze jedna informacja, która sprawia, że cieplej mi się robi na moim pedagogicznym sercu. Ten komiks wydany przez Kulturę Gniewu, trafił na listę lektur w Szkole Kanadyjskiej w Warszawie (tu przeczytasz o tym więcej). Małymi kroczkami, ale idziemy. Coś się zmienia! Najbardziej spodoba się dzieciom 10+.
Kliknij w dowolne zdjęcie żeby sprawdzić cenę i dostępność tej książki.
Wampiry powstały jakieś 25 lat temu. Kiedyś ukazywały się w odcinkach w czasopiśmie NaPrzełaj.
Bezdomne wampiry o zmroku to zebrane w jednym tomie dwa albumy: Bezdomne wampiry i Ozmroku. Opowieść o Blurpie i Burpie pochodzących z Transylwani… a nie, chwileczkę. Ci dwaj pochodzą z Polsylwanii. W końcu to polski autor i nasze polskie wampiry.
Całą resztę wampirów, tych z Transylwanii, znam z wielu opowieści. Od tych najgroźniejszych do groteskowych. Ci dwaj są jakby połączeniem tych groźnych i śmiesznych. W tej książce znalazłam 15 historii. W każdej wampiry są odrobinę ciamajdowate więc do pośmiania się, ale też miewają momenty kiedy robią zupełnie inne wrażenie.
Wampiry powstały jakieś 25 lat temu. Kiedyś ukazywały się w odcinkach w czasopiśmie NaPrzełaj. Ten klasyk wydany przez Kulturę Gniewu najbardziej spodoba się dzieciom 10+, choć pewnie trzeba będzie wyjaśnić kilka historycznych niuansów młodemu pokoleniu.
To pięknie wydana, kolorowa książka pełna dziwnych stworów. Od początku jest wyzwanie, bo żeby poznać ich imiona trzeba dopasować opis stwora do obrazka. A nie jest to łatwe, bo różnią się szczegółami.
Te potwory mają przed sobą najróżniejsze wyzwania, przygody, podpowiadają eksperymenty. U nas oczywiście od razu na początek poszła ślina potwora, w której dziecko babrało się przez bardzo długi czas. Takie niby papranie w mące z wodą jest znakomitym ćwiczeniem dla palców i dłoni. Nie muszę chyba wspominać, że zabawa jest przednia. Co dla mnie też ważne, mało przy tym roboty, brudu i zamieszania z czyszczeniem połowy domu po jednym eksperymencie.
Więcej o samej książce wydawnictwa Adamada i zachęcaniu do ćwiczenia dłoni opowiedziałam w artykule tutaj – Strachozagadki >> Najbardziej spodoba się dzieciom 4+.
Kliknij w dowolne zdjęcie żeby sprawdzić cenę i dostępność tej książki.
Wakacje czarownic
Moja córka dostałą tę książkę na zakończenie zerówki i bardzo ja polubiła. Poznajemy w niej czarownicę Amelkę, którą spotyka dość często pech. Tym razem jej niefart polega na tym, że dopadła ją alergia. Zamiast więc spędzić wakacje z przyjaciółką na fajnych koloniach, jedzie na obóz odczulający.
Do tej zabawnej książki wydawnictwa Bajka dołączona jest gra planszowa, czyli tak jak lubię, wychodzimy z książki i czytamy nieco bardziej aktywnie. Spodoba się dzieciom 6+.
Kliknij w dowolne zdjęcie żeby sprawdzić cenę i dostępność tej książki.
To druga część opowieści o Buźce. Pierwsza i druga część przygód Buźki to takie bardzo współczesne baśnie.
W drugiej części spotykamy Buźkę pracującą jako służąca księżniczki Mariposy. Zna jednak pewien sekret i choć dotyczy on sukienek, z pewnością nie jest to sekret modowy. W zamku znajduje się stara szafa, a w niej sto magicznych sukienek. No dobrze, po pierwszej części wiemy, że nie cała setka jest wciąż zaczarowana. Osiemnastka (to numer sukienki) niestety umarła, to znaczy, że straciła swoje czarodziejskie właściwości.
Zamczysko jest szkołą, w której uczą się różnej maści stwory i potwory np. wampiry, duchy, mumie. Tak naprawdę spotkamy tu wszystkie postacie kojarzone ze strachem, w końcu do Strachulce. Tutaj jednak wcale nie są straszne tylko raczej zabawne. To dzieciaki z jednej klasy i jak to w szkole bywa, miewają różne pomysły i przygody.
Nikt nikomu nie wypomina, że wygląda dziwnie lub zachowuje się inaczej. Na swój sposób każdy jest wyjątkowy i z tej swojej wyjątkowości korzysta kiedy zajdzie taka potrzeba. Więcej o tym świetnym komiksie opowiedziałam w recenzji tutaj – Zamczysko Strachulców >>
Wydawnictwo Adamada Spodoba się dzieciom 5+.
Kliknij w dowolne zdjęcie żeby sprawdzić cenę i dostępność tej książki.
To nie jest typowa książka dla dzieci. Jest abstrakcyjną wycieczką do świata wyobraźni autora, ale też wyzwaniem, tylko dla odważnych. Dlaczego? Bo „Miasto Złotej” to coś na kształt horroru.
To jedna z dziwniejszych książek, jakie miałam okazję przeczytać. Zdecydowanie nie dla przewrażliwionych, lękliwych maluchów, ale już dla starszych dzieci, owszem. Długo zastanawiałam się, czy horror to dobre określenie dla tej opowieści. Zdecydowanie większym horrorem są niektóre kreskówki lub gry, w jakie grają 9-10 latki. Wolę o niej mówić, jak o dziwnej wyprawie do dziwnego miasta, odważnie zaprezentowanej przez wydawnictwo Tadam.
Całą recenzję filmową tej książki znajdziesz tutaj – Miasto Złotej >>
Kliknij w dowolne zdjęcie żeby sprawdzić cenę i dostępność tej książki.
Marcelina i Pamięć Przodków
Poznajemy tu jedenastolatkę, która nie ma pojęcia o tym, że wychowała się w bardzo nietypowej rodzinie. Rodzinie skrywającej pewien sekret. O tym, że nie warto ukrywać prawdy przez członkami rodziny przekonują się wszyscy dopiero kiedy Marcelina znika. Przenosi się w czasie, gdzie nie tylko pozna prawdę o swojej rodzinie, ale też stawi czoło tajemniczemu Kolekcjonerowi.
Kiedy czytałam tę książkę wydawała mi się trochę przegadana, to znaczy wiele sytuacji i rozmów jakoś tak mi się dłużyło. Za to dzieci, z którymi czytaliśmy ją na głos, były zachwycone. Dlatego polecam tę serię, bo to seria, a ten tytuł jest pierwszym tomem wydanym przez Axis Mundi. Spodoba się dzieciom 8+.
Kliknij w dowolne zdjęcie żeby sprawdzić cenę i dostępność tej książki.
Mała zła książka
To naprawdę bardzo dziwaczna propozycja. Chodzi o to, że książka rozmawia z czytelnikiem, namawia go do różnych rzeczy. To nie są miłe rzeczy np. kłamanie, przeklinanie, bo książka chce stać się najgorszą książką na świecie, a rolą czytelnika jest jej w tym pomóc.
Ten tytuł wydawnictwa Prószyński został przetłumaczony na wiele języków, jest światowym bestsellerem, choć mnie odrobinkę rozczarował. Kiedyś już opowiadałam o tym na Instagramie. Chyba jest gdzieś problem z tłumaczeniem, ale być może jest to wyłącznie moje subiektywne odczucie, że ten język jest zbyt zawiły, co utrudnia rozeznanie w intencjach książki.
W każdym razie te wszystkie namawianki bardzo się maluchom podobają, bo to świetna okazja żeby pobyć sobie przez chwilę i zupełnie legalnie po prostu łobuziakiem. Oprócz tego książka daje dzieciom drobne wyzwania, zadania do rozwiązania. Jest też motyw przeskakiwania ze strony na stronę, nie czyta się jej po kolei. Nie zaprzeczę, że wciąga, tym bardziej, że jest pięknie wydana. Najbardziej przypadnie do gustu dzieciom 6+.
Kliknij w dowolne zdjęcie żeby sprawdzić cenę i dostępność tej książki.
Demoniczne Dentystka, jest jedną z ulubionych książek Davida Walliamsa. Postanowiła nawet napisać list do autora z prośbą o więcej takich groźnych opowieści więc Dom Wydawniczy Mała Kurka może się spodziewać kolejnego tytułu.
Trochę zaskoczył mnie ten wybór. Ale tak to jest – kiedy człowiek już myśli, że trochę zna swoje dziecko, okazuje się, że ono wybiera zupełnie niespodziewany tytuł. Wiem, że lubi przygody i kiedy coś się dzieje. A to jest – powiem wprost – coś na kształt horroru dla dzieci.
Od razu więc mówię, że to książka dla nieco starszych dzieci. Takich, które gotowe są na baśnie, gdzie przecież nie raz i nie dwa, leje się krew strumieniami. Nie mogę powiedzieć, że tu się leje strumieniami, ale będą drastyczne sceny, gonitwa, upiory, wybuchy, a nawet śmierć. Zostawiam filmowy skrót, a całą recenzję filmową znajdziesz tutaj: Demoniczna Dentystka >>
Kliknij w dowolne zdjęcie żeby sprawdzić cenę i dostępność tej książki.
Słońce zachodzi w Mieście Duchów
To już kolejny tytuł serii. Tym razem Ania i Jacek lądują na Dzikim Zachodzie, w wymarłym mieście, którego nazwa kojarzy się z grzechotnikami. Na początku nie ma w nim żywej duszy, za to jest duch grający na pianoli, choć dzieci jeszcze nie wiedzą, że to on. Po chwili pojawiają się złodzieje mustangów, akcja nabiera rozpędu. Dzieci pomogą pewnemu kowbojowi w odzyskaniu pięknych koni, a potem namówią go ogromne i odważnej zmiany w jego życiu. Oczywiście jest też zagadką. Czy uda się ją rozwiązać?
Duchy I inne tajemnicze zjawiska pojawiają się zresztą częściej w tej serii wydawnictwa Mamania kierowanej do dzieci 6+. Całą recenzję możesz przeczytać tutaj – KLIK!
Kliknij w dowolne zdjęcie żeby sprawdzić cenę i dostępność tej książki.
Szklane dzieci
Książka zdecydowanie dedykowana młodzieży. Z dreszczykiem emocji i grozy. Chodzi mi o taką wczesną młodzież. Bohaterka ma 12 lat i dla tego wieku całość została napisana. Aż roi się tu od emocji, tajemnic i rozmów o duchach.
Nie zdradzę oczywiście, czy w domu, do którego przeprowadziła się Billie zawitały duchy, choć wiele na to wskazuje. Ale od początku… Billie straciła tatę i wraz z mamą przeprowadza się za miasto. Żeby zmienić otoczenie i właściwie zacząć nowe życie. To decyzja mamy, z którą dziewczynka nie bardzo się zgadza. Jednak, gdy się ma 12 lat i stanowczego rodzica, to zazwyczaj nie ma wielkiego wyboru.
Po dotarciu na miejsce mama i córka zastają stary dom, wymagający pracy, odnowienia i pokochania. A nikt tego domu nie kocha. Wręcz przeciwnie. Większość mieszkańców wioski się go po prostu boi. Krążą o nim różne opowieści, a fakty są takie, że już wiele rodzin w nim mieszkało. I co? No właśnie, co z nimi?
Kliknij w dowolne zdjęcie żeby sprawdzić cenę i dostępność tej książki.
Mocno się napracowałam przy tym wpisie, teraz liczę na Ciebie, bo chciałabym żebyśmy zostały w kontakcie. Jak? Jest kilka możliwości, mam nadzieję, że skorzystasz:
Zostaw proszę komentarz, bo dla mnie każda informacja zwrotna na temat mojej pracy, jest bardzo ważna.
Jeśli uważasz, że piszę z sensem i o ważnych sprawach, podziel się wpisem ze znajomymi.
Książki edukacyjne wzbudzające ciekawość dzieci w różnym wieku. W tym zestawieniu zbieram książki, które uważam za ogromne wsparcie dla uczniów oraz ciekawskich przedszkolaków. Moim zdaniem tak powinny wyglądać podręczniki.
Krótkie informacje na dany temat.
Porównania w zakresie jednego dużego tematu.
Przykłady i doświadczenia związane z konkretnym zagadnieniem.
Osadzanie wiedzy na osiach czasu.
Masa ilustracji obrazujących zwłaszcza trudniejsze zagadnienia (to już kolejna dekada, w której uczniowie poznają i kojarzą za pomocą obrazów/ikon, a nie drobnego druczku i wkuwania).
Zabawne fakty pomagające osadzić wiedzę i kojarzyć.
Pokazanie zastosowania praktycznego teorii z książek.
Doświadczenia i eksperymenty.
Trudne inforamcje przedstawione w formie anegdot, historyjek lub fabyły.
Zabawne rysunki pomagające zapamiętać fakty.
Zebrałam książki z różnych dziedzin, mam nadzieję, że każdy uczeń znajdzie tu swój ulubiony temat i uda się wzbudzić ciekawość małych czytelników.
Wybrałam książki, w których jest masa faktów, ale sa podane w sposób bajkowy np. gadające zwierzęta. Wiele dzieci woli własnie takie „podręczniki”, zamiast suchych faktów. Jeśli jednak szukasz czegoś z realnymi ilustracjami, mam osobne zestawienie dokładnie na ten temat.
W tej książce dużo się dzieje, a dzięki Profesorowi Mądralskiemu i Królikowi Plombkowi, dzieci dowiadują się wszystkiego na temat zębów. Jakie kształty, kolory, ilości (niektóre zwierzaki to rekordziści!). Jak dbać o zęby, co jeść, kiedy iść do dentysty i co się tam dzieje.
Dodatkiem, którego nie spotkamy w innych książkach na temat zębów, są informacje o języku i logopedzie. A przecież czasem potrzebna jest pomoc logopedy, gdy mamy np. krzywy zgryz i kłopoty z wymową.
Twarda oprawa, a w środku magia. Pięknie się to ogląda i równie świetnie czyta. trochę przypomina bajkową opowieść, ale żeby była jasność, to wszystko fakty.
Spis treści informuje, czym będziemy podbijać ciekawość małego czytelnika: komety, planety, nocne niebo, wyprawy kosmiczne i w tym wszystkim ludzie. Ludzka wytrwałość sprawiła, że coraz więcej wiemy o kosmosie.
Ilustracje są tu przepiękne, jednocześnie baśniowe, uśmiecha się wojowniczy Mars, co sprawia, że w sumie trochę czyta się to jak bajkę. Z tym że to jest prawda.
Autorka Karolina Bąkowska Ilustracje Asia Gwis Wydawnictwo Nasza Księgarnia
Sentencje łacińskie brzmią nieco groźnie, a może bardziej egzotycznie w dzisiejszych czasach. Okazuje się jednak, że znamy je w sporej części i używamy każdego dnia, tylko nie zawsze wiemy, że to właśnie one.
Jeśli kogoś zżera ciekawość, ile łacińskich sentencji zna (zapewniam, że wiele) w różnych odsłonach i wariacjach, polecam ten tytuł.
Nie ma się co oszukiwać, że to dość niszowa (brawo za odwagę dla wydawcy) książka, ale też warto ją docenić, bo niby łacina, jednak to jedna z lepszych lekcji polskiego, jakie miałam okazję… czytać.
Dedykowana dzieciom 12+ i to dobra grupa docelowa, zwłaszczazwłaszcza że to już wiek, kiedy sporo w życiu ucznia egzaminów, prac pisemnych. Z taką ściągą można błysnąć, bo oprócz wiedzy językowej, są tu tez najróżniejsze ciekawostki.
Nie ma też problemu z odszukaniem poszczególnych sentencji, wszystkie są spisane na końcu, spis treści wręcz idealny.
Autorka Zuzanna Kisielewska Ilustracje Agata Dudek, Małgorzata Nowak Wydawnictwo Druganoga Ksiązka dla dzieci w wieku 12-18 lat.
To jest cała seria rewelacyjnych ksiązek edukacyjnych. Po każdej części oprpwadza nas tytułowy Profesor Astrokot. Oprócz samej edukacyjnej treści, muszę podkreslić przepiekne wydanie wszystkich części. Pierwsza jest nieco mniejszym formatem od pozostałych. Myślę, że polubią ją już nawet młodsze przedszkolaki, bo bardzo prosto opowiada o planetach.
Ciekawość dzieci z pewnością zostanie zaspokojona, zwłaszcza, że w serii mamy w sumie aż cztery tytuły.
Tekst: Dominic Walliman, Ben Newman Ilustracje Ben Newman Tłumaczenie Andrzej Stołecki Wydawnictwo Entliczek
Pierwsza z trzech dużych części. To takie rozwinięcie podróży po kosmosie, znajdziemy w niej więcej informacji, danych i szczegółów na tematy związane z układem słonecznym podróżami kosmicznymi. Z pewnością ta wersja zaspokoi ciekawość dzieci w wieku 7-11 lat.
Druga duża książka, tym razem Profesor Astrokot zaspokoi ciekawość wszystkich zainteresowanych fizyką. Dla wszystkich dorosłych, którzy za nią nie przepadali w szkolnych latach (sama do nich należę), powiem tylko, że warto czytać z dzieckiem.
Nie dziwię się, że książki z tej serii zostały przetłumaczone na 16 języków i tak chwytają dzieci za serce. Prosto, mądrze i przede wszystkim ciekawie o zjawiskach, które nas otaczają i dotyczą każdego dnia.
Bardzo oryginalna książka, z której dowiemy się w zasadzie chyba wszystkiego, o co można zapytać, jeśli chodzi o muzyczne tematy. Składa się z pytań i odpowiedzi, ale to nie są zwykłe pytania. Takie zwykłe to jeszcze każdy sam wykombinuje, ale te tutaj są po prostu… zakręcone.
Powiązania, ciekawostki, które nigdy by mi nie przyszły do głowy np. Kto używał mostu zamiast instrumentu?
Odpowiedzi prowadzą nas przez muzyczne dzieje, dają do myślenia i co chwilę (ja tak przynajmniej mam) wpada do głowy: No jasne! To ma sens. Jak dla mnie to jest lekcja muzyki połączona z lekcją historii. Najlepiej.
Autorka Zuzanna Kisielewska Ilustracje: Jerzy Gruchot i Wojtek Koss Wydawnictwo Druganoga
To już trzecia część znakomitej serii wciągającej czytelników w świat matematyki, geometrii i odkrywania, że królowa nauk towarzyszy nam codziennie, na każdym niemal kroku. Pomysłem mającym zaciekawić uczniów są tu rewelacyjnie skomponowane pytania (na zdjęciu ze spisem treści).
Te pytanie nie mają w sobie ani odrobiny matematycznych terminów. Mogłoby się wydawać, że są niewinnymi pytaniami szybującej w przestworzach wyobraźni. Jednak ostatecznie dziadek (emerytowany nauczyciel matematyki) odpowiadając na pytania wnuczka, zawsze sprowadza odpowiedzi do fascynującej lekcji matmy. Takie lekcje naprawdę chciałabym mieć w szkole.
Jedyne co mi odrobinkę przeszkadzało w pierwszej części, kiedy poznawaliśmy bohaterów, to informacja, że w tej rodzinie mamy też dziewczynkę i ona jakoś tak kompletnie nie jest zainteresowana matematyką… w przeciwieństwie do chłopca. Mając na uwadze obecny trend (który mocno popieram) wolałabym, żeby i ona się tą matmą zainteresowała, oprócz rozwijania swoich artystycznych talentów.
Jednak zdaję sobie sprawę z tego, że to moje chcenie jest podyktowane moją wizją, momentem, w którym znajduje się polski rynek książki i nieco innym podejściem do tego tematu we włoskiej kulturze i edukacji. A autorka – Anna Cerasoli – jest Włoszką.
Ten drobiazg oczywiście nie zmienia faktu, że książka jest cudownym odkryciem dla kogoś takiego jak ja – matematycznej „nogi”. I dla dzieci, które zaczynają zauważać, że matematyka jest wszędzie. W końcu widać czarno na białym, do czego te wszystkie pierwiastki, ułamki i wszystkie męczące (niektórych) zagadnienia matematyczne, tak naprawdę się mogą przydać.
A dla wszystkich, którzy chcą pokazać, że dziewczynkom matma też świetnie wychodzi, polecam dodatkowo: Wielkie odkrycie Bubal >>. Tam też trochę więcej rozpisałam się na temat badań związanych z nauczycielami i przedmiotami ścisłymi.
Kliknij w zdjęcie, żeby sprawdzić cenę i dostępność.
Długo zastanawiałam się jak ugryźć tę książkę. Łączy w sobie dwie ważne sprawy, których raczej typowe podręczniki nie łączą. Jest piękna, cudownie zilustrowana, niemal eteryczna. Trzymając ją w dłoni ma się wrażenie, że to jakaś zaklęta księga baśni albo jakiś zbiór przepisów na magiczne eliksiry. Czerwona zakładka, matowy papier i zapach drukarskiej farby wzbogacają całość. Jednak w środku nie ma tajemnych zaklęć, są za to informacje o ziołach i najróżniejszych roślinach. Nie tylko takie podręcznikowe informacje o tym jak wygląda lawenda, ale ciekawostki, czyli to co najczęściej zostaje w głowie po przeczytaniu książki.
Gdybym miała tak po prostu czytać o ziołach to pewnie szybko bym się znudziła. To trochę jak czytanie encyklopedii. Ciekawostki i praktyczne porady związane z poznawaniem właściwości ziół sprawiają, że chcę wiedzieć więcej i więcej. Bo informacja o tym, że np. lawenda skutecznie odstrasza komary jest dla mnie użyteczną wiedzą. Tak samo jak to, że korzeń imbiru przeciwdziała chorobie lokomocyjnej. Każda strona to wiedza praktyczna i dokładnie tak powinny wyglądać szkolne podręczniki.
W świat ziół wprowadza nas profesor Parzyziółko. Autorką jest Dorota Wojciechowskka-Danek. I tak sobie rozmyślam o tym zabiegu literackim, dzięki któremu informacje o ziołachnabierają mocy, bo mówi o nich profesor. Czy uznałabym je za równie „ważne”, gdyby w ten sam sposób o tych samych ziołach opowiadała moja babcia lub jakaś szeptucha? Nie wiem, ale wiem, że niejeden profesor mógłby się od takiej szeptuchy wiele nauczyć.
Zaglądamy do niej filmowo podczas nagrania odcinka podcastu Aktywne Czytanie: Parzyziółko >>
Kliknij w zdjęcie, żeby sprawdzić cenę i dostępność.
W tej kartonowej książce znajdziemy kilkanaście warzyw i owoców np. jabłko, ziemniak itd. Raczej te najbardziej popularne. Rewelacyjnym pomysłem jest ożywienie ich „mieszkańców”, a konkretnie witamin, pektyn, błonnika itd. czyli tych „zdrowych materiałów”, które zawierają owoce i warzywa.
Pokazane w formie domów, w których mieszkają różni (przedstawieni na początku książki) mieszkańcy. Po co oni tam są? Co daje jedzenie konkretnego warzywa? Jak odżywiać się zdrowo? Ciekawość czytelników zostanie zaspokojona! A wiem też, że taka forma zachęcania do probowania nowych rzeczy, jest wielką pomocą dla rodziców.
W tej książce poznajemy dwójkę uroczych kosmitów, którzy wcale nie planowali odwiedzać naszej planety. Jednak awaria statku kosmicznego sprawiła, że wylądowali na Ziemi.
Szybko się okazało, że tu bardzo przydają się ręce, dlatego Ufo niewiele myśląc je sobie wyhodował.
To książka do aktywnego czytania, bo zachęca dziecko do wykonywania poleceń Ufa i Alieny (dmuchnij, naciśnij itd.), przy okazji świetnie informuje, z czego składa się ludzka ręka: szkielet, układ krwionośny, mięśnie itd.
Zupełnie zwariowany pomysł, ale właśnie przez aktywność i zabawę dziecko pewnie zapamięta więcej niż przy czytaniu atlasu anatomicznego, zwłaszcza że to książka kierowana do 3-6 latków, które za suchymi faktami nie przepadają.
To już kolejna część opowieści o bogach, tym razem tych, w których wierzyli m.in. wikingowie oraz ludy nordyckie. Autorem tych opowieści jest historyk specjalizujący się w mitach i wrzeniach antycznych, nic dziwnego, że tak świetnie opowiada o bohaterach.
Każdy bóg ma tu swój osobny rozdział, opowiada czytelnikowi swoje losy i rozwiewa wszelkie wątpliwości związane z wierzeniami legendami na jego temat. Ciekawość wzbudzić mogą także „metryczki” bogów, taki skrót informacji o konkretnej postaci, co może się bardzo przydać w szkole.
Jest też miejsce na własne notatki i co najlepsze – język, którym zapisane są wszystkie hisotryczne informacje nie jest wcale „szkolny”, raczej przezabawny. Autor postarał się, by każdy z bogów miał swój charakter, a ci z kolei starają się bardzo udowodnić, że to właśnie oni są tym najważniejszym, najsilniejszym, najmądrzejszym i najlepszym.
Demoniczna Dentystka jest jedną z kilku wydanych po polsku książek Davida Walliamsa. Jestem ogromną fanką jego twórczości, lekkiego pióra, poczucia humoru i tego, że odrobinę brakuje mu hamulców. Nie wiem jak on to robi, że nie ma dla niego tematów tabu, ale cieszę się, że tak właśnie jest.
David Walliams jest wyjątkowym twórcą. To znaczy jest wyjątkowy jak na nasze tradycyjne standardy, które jeszcze ciągle obowiązują, choćby w szkołach. Nie jestem zwolenniczką ślepego ściągania do Polski wszystkiego „co zagraniczne”, kiedy jednak coś jest dobre, ciekawe i wartościowe, to bardzo mi na tym zależy. Dlatego blog Tylko dla Mam patronuje wielu jego tytułom. (więcej…)
ARIOL to komiksowa historia paczki przyjaciół. Jednym z jej twórców jest autor, którego pierwsze dzieło (też komiks) to reporterska opowieść o wojnie w Afganistanie. Chyba m.in. dlatego, miłośnicy różowych serduszek i cekinów, nie znajdą tu wiele dla siebie. A może się mylę?
W każdym razie Ariol jest osłem. Uczniem, przyjacielem, synem. On jest zakochany. W nim się podkochują. Ma świetną paczkę przyjaciół, którzy na pierwszy rzut oka wyglądają na nieźle zakręconych. I kochających rodziców.
Od razu spodobał się Karolinie. Nie mogłam oderwać jej od czytania, tak się wciągnęła. I co chwilę podśmiechiwała się przy lekturze. Nie ma fajniejszego obrazka dla rodzica niż dziecko zatopione w komiksie. Dla mnie to cudowny widok.
Inaczej podane
Taki sposób podania przygód szkolnej paczki przyjaciół, jest naprawdę dobrym pomysłem, bo jak to w klasie, każdy gdzieś odnajdzie swoje odbicie.
Jeśli dziecko ma wątpliwości, jak to będzie i czy sobie poradzi w tych wyższych klasach, to oprócz wielu ciekawych książek pokazujących samą szkołę, warto pokazać także relacje z rówieśnikami. I wcale nie trzeba do tego patosu. Wręcz przeciwnie – im więcej luzu i śmiechu, tym lepiej.
A przygody Ariola pełne są luzu, wyobraźni i pomysłów na spędzanie czasu w domu lub właśnie w szkole. Osiołka otaczają przyjaciele, z którymi nie da się nudzić. Zresztą, nawet jak Ariol jest sam i np. gra w tenisa odbijając piłkę o ścianę, też się nie nudzi. Można nawet powiedzieć, że rozgrywa mecz życia.
Mam wrażenie, że większość przygód Ariola to zapiski z obserwacji uczniów szkół podstawowych. Podane oczywiście w bardzo wciągającej formie. Weźmy na przykład rozdział o porannym wstawaniu. Każdy, kto musiał obudzić dziecko do szkoły w zimowy poranek, wie, co mam na myśli. Jeśli wiesz, to posłuchaj podcastu o tym, jak złagodzić ten poranny ból.
Przerysowane postacie
Ariol musi radzić sobie w szkole też z nauczycielami, którzy są bardzo charakterystyczni. I znowu, każdy jest jakiś. Podobnie jak znajomi z paczki. Miewają swoje humory, powiedzonka. Zupełnie jak w szkole. Nawet lekcja wychowania fizycznego pokazana jest, jakby żywcem ktoś kręcił film w mojej podstawówce. Zgadza się nawet czerwony dres prowadzącego!
I wiesz co? Ariol też przeżywa – jak to uczeń – pierwsze zakochanie. Kocha się w Petuli, ale przecież nie może tak po prostu wyznać uczuć. Chłopaki w podstawówce tak raczej nie robią. Za to są mistrzami w gafach, prawda? Jeśli coś ma zostać „palnięte”, na pewno usłyszy to sympatia. Choć wcale nie miała tego słyszeć. W ten sposób Ariol poznaje, czym jest foch. To przecież też cenne doświadczenie. ;)
Coś więcej
Pośród tych zabawnych obrazków jest jeszcze coś. W historiach, które z pozoru opowiadają o przygodach bandy dzieciaków, jest przesłanie. Takie podskórne. Jest walka ze stereotypami (Ariol się martwi, że osły są mniej rozgarnięte, ale trudno mu zaprzeczyć, że świnie to brudasy). Jest mądrość, która uczy o ważnych sprawach w bardzo przystępny (jakby niechcący) sposób. To też wielka wartość tego komiksu, zwłaszcza, że opowiedziana z dużą dozą dystansu i humoru.
Tych przygód jest całkiem sporo, bo rozdziały są krótkie. Co oczywiście od razu składnia mnie do przypomnienia, że komiksy są jedną z lepszych motywacji jeśli chodzi o zachęcanie do czytania.
Rysunki w tym komisie bardzo przyciągają uwagę. Zwierzaki są tu narysowane trochę tak nonszalancko. Widać, że są łobuzami, nawet jeśli patrzy się tylko na okładkę. Też to widzisz, czy to tylko moje wrażenie? No spójrz im w oczy i powiedz, że to grupka grzecznych, ułożonych uczniów!
Podoba mi się to trochę szalone spojrzenie i ogólny wygląd. Od razu widać, że wpadną na niejeden zwariowany pomysł. I faktycznie tak jest, że każdy z bohaterów jest dość charakterystyczny. Zupełnie jak dzieci w klasie.
W każdej klasie znajdzie się ktoś podobny do Ariola, Ramono, Scysji, Petuli, Ziółka, Łabagana czy Harmidra. Wiem, niektóre imiona zwiastują charakter postaci, ale nie daj się zmylić, bo wcale nie wszystkie.
Mam osła i nie zawaham się go użyć!
Mam dwie książki z tej serii i mocno trzymam kciuki za to żeby polscy czytelnicy polubili Ariola tak jak my z Karoliną go lubimy. To zdecydowanie osioł, którego warto bliżej poznać. A jak już polubicie, to jestem pewna, że doczekamy się kolejnych części. Drugi tytuł to Ariol. Być jak Superkoń.
ARIOL. Wszyscy jesteśmy osiołkami
Spodoba się dzieciom 9-14 lat. Autor Emmanuel Guibert Wydawnictwo Adamada
Spodobała ci się recenzja? Sprawdź cenę tej książki!
Mocno się napracowałam przy tym wpisie, teraz liczę na Ciebie, bo chciałabym żebyśmy zostały w kontakcie. Jak? Jest kilka możliwości, mam nadzieję, że skorzystasz:
Zostaw proszę komentarz, bo dla mnie każda informacja zwrotna na temat mojej pracy, jest bardzo ważna.
Jeśli uważasz, że piszę z sensem i o ważnych sprawach, podziel się wpisem ze znajomymi.
