Wychowanie wspierające – BLOG

Niekontrolowane wybuchy złości. Ja do niego grzecznie, a on do mnie krzyczy. Dlaczego dzieciom tak trudno sobie poradzić ze złością?

Jeden wybór może zażegnać kilka awantur z powodu słowa „nie”, za którym przepadają nasze dzieci. Samo słowo nie jest złe, ale bywa męczące.

Nie musisz się ze mną zgadzać. Nawet nie powinieneś tak cały czas, bo jednak chcę żebyś wyrósł na asertywnego dorosłego, mały człowieku. Podkast to moja propozycja dla rodziców, którzy nie mają czasu na czytanie bardzo długich artykułów.

Nie zawsze życie naszych dzieci będzie usłane różami i kompletnie pozbawione trosk. Stąd 7 pomysłów na wspieranie odporności psychicznej najmłodszych.

Ciągle słyszę „nie” i „nie”! Jest bardzo męczące, ale wiem, że jest też świetnym i ważnym ćwiczeniem. Podkast to moja propozycja dla rodziców, którzy nie mają czasu na czytanie bardzo długich artykułów.

Po co takiemu maluchowi drugi język? Żeby odpowiedzieć na to pytanie, muszę przyznać się do pewnego potknięcia. Zmieniłabym to gdybym umiała cofnąć czas.

„Co będzie potem?” ma kilka wersji. Od najprostszej dla bobasów, po trudniejsza dla przedszkolaków i uczniów. Pomaga dzieciom rozumieć wiele ważnych spraw.

Emocje to trudny temat. Co by się stało, gdyby dziecko wzięło za nie odpowiedzialność? Najtrudniej mu na to pozwolić, bo przecież żal, kiedy tak się smuci.

Czasem lepiej nie reagować natychmiast? A czy wtedy wiele „okazji wychowawczych” nie przeleci nam koło nosa? Podkast to moja propozycja dla rodziców, którzy nie mają czasu na czytanie artykułów, ale wciąż chcą budować lepsze relacje.

Czy stawianie dziecku granic ma sens? Jak powinno wyglądać ich spokojne wprowadzanie do rodzinnej codzienności i dlaczego to ważne.

Nie lubię cię, mamo! Idź stąd! Kiedy słyszę coś takiego mam ochotę krzyknąć, że należy mi się szacunek. Przecież jestem rodzicem! Podkast to moja propozycja dla rodziców, którzy wolą słuchać niż czytać.

PRZYTULANIE. Jak 6 sekund może coś zmienić w relacjach? Takie momenty budują najlepsze wspomnienia i wiele zmieniają.

Krótka lekcja nieprzytulania. Czasami dziecięce „nie” bardzo nam przeszkadza. Trzy proste kroki wyjaśniające dorosłym, skąd się bierze „nie”.

Pokażę ci emocje. Inaczej trudno będzie się nauczyć nad nimi panować. Jedna prosta zabawa może wyjaśnić dziecku, co to „panowanie” oznacza i po co to robić.

Maaaamo, chooooodź! Reaguj i oczekuj reakcji od dziecka. W ten sposób pokazujesz, że jego komunikaty są ważne. Choć nie zawsze rzucasz wszystko i lecisz!

Kiedy zadajesz dziecku pytanie, to raczej oczekujesz odpowiedzi. „Pewnie jest nieśmiałe” nasuwa się samo, gdy tej odpowiedzi nie dostajesz, prawda? Może to być mutyzm wybiórczy.

Skoki rozwojowe u czterolatków, sześciolatków, siedmiolatków i dziewięciolatków nie wyglądają jak u tych najmłodszych. Choć jest kryzys i są wybuchy.

Nie mam czasu dla dziecka. Przecież się nie rozdwoję! Czas poświęcony tylko dziecku buduje jego poczucie bezpieczeństwa i zaspokaja potrzebę przynależności.

Skoki rozwojowe w pierwszych latach życia. Jak wesprzeć siebie i dziecko? I to dokładnie w tej kolejności, bo w tym czasie oboje potrzebujecie wsparcia.

Jak on do mnie pyskuje, to ja też zaczynam! Bo jest coś takiego w każdym z nas, że słysząc pyskowanie, mamy ochotę „odpłacić pięknym za nadobne”.

Wybucha, krzyczy, złości się? Czasem nie warto reagować natychmiast, bo w złości niewiele mądrych, racjonalnych argumentów przychodzi do głowy.

Jak mówić o emocjach żeby te smutne nie zostały z nami za długo? Wyjaśnić – przede wszystkim – sobie, że to tylko taka chwila. Minie, jeśli jej pozwolisz.

Czasem trzeba na coś zaczekać. Dla malucha to trudne, ale jest jedna zabawa, która ratuje sytuację. Przy okazji pozwala poćwiczyć koncentrację.

Zanim zaczniesz „wychowywać” zrób trzy kroki. Po co? Czasami tak się skupiamy na prawidłowej reakcji rodzicielskiej na dane zachowanie, że coś nam umyka.

Powrót mamy do pracy: lęk separacyjny i wyrzuty sumienia to dwie sprawy spędzające sen z powiek wielu kobietom. Zadbaj o emocje dziecka i własne.

Dla wielu dorosłych posiadanie najlepszego przyjaciela, jest głównym wyznacznikiem tego, czy dziecko „sobie radzi” wśród rówieśników.