Archiwa: Jestem mamą - Nie tylko dla mam

Konsekwencje braku bliskiej relacji z dzieckiem. Jak je rozpoznać i co zrobić?

Relacje rodzinne to temat, który zawsze budzi emocje. Jak dobrze je budować? Czy nasze codzienne wybory mają znaczenie dla przyszłości naszych dzieci?

W najnowszym odcinku naszego podcastu zajęłam się wpływem bliskiej więzi z dzieckiem na jego rozwój i konsekwencjami jej braku.

Dlaczego bliska relacja z dzieckiem jest kluczowa?

Rodzina to pierwsza szkoła życia, bo tutaj dzieci uczą się, czym jest miłość, akceptacja, bezpieczeństwo i zaufanie. Bliska, pozytywna więź z rodzicami to nie tylko ciepłe wspomnienia, ale przede wszystkim fundament zdrowej samooceny i umiejętności społecznych.

Dzieci, które czują się kochane, akceptowane i ważne, lepiej radzą sobie z wyzwaniami emocjonalnymi i społecznymi. Budują pewność siebie i uczą się rozumieć swoje emocje, co przekłada się na zdolność budowania zdrowych relacji z innymi.

A co, jeśli tej bliskiej więzi zabraknie?

Brak bliskiej relacji z rodzicem lub opiekunem może mieć poważne konsekwencje dla dziecka.

Niska samoocena. Dzieci, które nie czują się ważne dla swoich rodziców, mogą dorastać z poczuciem, że muszą zasłużyć na miłość lub że nie są wystarczająco dobre.
Problemy w relacjach z rówieśnikami. Bez doświadczenia bliskości w domu dzieci mogą mieć trudności w budowaniu zdrowych relacji z innymi. Mogą być nieśmiałe, zamknięte lub, przeciwnie, reagować agresją.
Zaburzenia emocjonalne. Lęk, depresja czy trudności z radzeniem sobie ze złością mogą wynikać z braku emocjonalnego wsparcia.
Problemy w nauce. Brak poczucia bezpieczeństwa wpływa na koncentrację i motywację do nauki.
Trudności w dorosłych związkach. Dorosłe dzieci mogą unikać bliskości lub stać się nadmiernie zależne od innych, nie umiejąc zbudować równowagi w relacjach.

Nie zawsze jest łatwo być rodzicem. Życie w ciągłym biegu, stres związany z pracą czy obowiązkami domowymi, a także brak wzorców z dzieciństwa mogą utrudniać budowanie głębokiej relacji z dzieckiem.

Jeśli sami nie doświadczyliśmy w dzieciństwie bliskości, możemy czuć się zagubieni w tej roli. Ale dobra wiadomość jest taka – wszystkiego można się nauczyć!

Jak budować bliską relację z dzieckiem?

Codzienny czas z dzieckiem. To nie muszą być wielkie gesty – wystarczy wspólne czytanie, rozmowa czy zabawa. Regularność jest kluczem.
Uważne słuchanie. Dzieci chcą czuć, że ich słowa są ważne. Słuchajmy ich z uwagą, bez oceniania.
Fizyczna bliskość. Przytulanie, trzymanie za rękę, a nawet zwykła obecność w tym samym pokoju buduje poczucie bezpieczeństwa.
Rozmowy o emocjach. Uczmy dzieci nazywać i wyrażać swoje uczucia, pytajmy: „Jak się czujesz?” i pokazujmy, że wszystkie emocje są w porządku.
Wspólne aktywności. Spędzajmy czas na świeżym powietrzu, gotując, grając w gry – te chwile zostają z dziećmi na całe życie.

Warto próbować

Nie ma idealnych rodziców ani idealnych relacji. Ale nawet małe kroki, które podejmujemy każdego dnia, mogą mieć ogromne znaczenie dla naszych dzieci. Bliskość, uwaga i ciepło to inwestycja, która przynosi owoce przez całe życie.

A tu jeszcze książka o biciu przeznaczona dla dzieci w wieku 2-6 lat: Bicie STOP!

Bicie STOP! Książka dla dzieci, którym zdarza się bić innych i dla tych, które chcą się obronić

Z radością daję znać, że sponsorem tego odcinka podcastu jest firma Persempra. Koniecznie zerknijcie, jak ułatwiają życie tworząc tkaniny na meble.

Jak bez krzyku zmienić zachowanie dziecka? Skuteczna komunikacja

Komunikacja z dziećmi jest kluczem do budowania silnych więzi opartych na zaufaniu i wzajemnym zrozumieniu. To coś więcej niż tylko rozmowa. Czy da się to zrobić bez krzyku?

Zmiana zachowań w konkretnych sytuacjach opiera się na zaufaniu. To umiejętność słuchania, rozumienia emocji dziecka, akceptacji jego uczuć oraz przekazywania jasnych i prostych komunikatów.

Podcast Nie tylko dla mam

Ten odcinek powstał dzięki wspaniałej współpracy z firmą PERSEMPRA.COM – specjalistami od pięknych tkanin obiciowych, które są łatwe w czyszczeniu! Ich motto to proste: rodzic ma skupić się na budowaniu więzi z dzieckiem, a nie na martwieniu się o plamy czy porządek.

Słuchanie – klucz do porozumienia

Słuchanie jest pierwszym krokiem w budowaniu relacji opartej na zaufaniu. Gdy dzieci czują się słuchane, są bardziej skłonne do współpracy i otwarte na nasze sugestie.

Wyobraź sobie, że Twoje dziecko wraca do domu smutne, ponieważ coś się wydarzyło w szkole. W pierwszym odruchu możesz chcieć szybko mu pomóc, mówiąc „Nie martw się, wszystko będzie dobrze.” Zamiast tego, warto spróbować aktywnego słuchania: usiądź obok, patrz dziecku w oczy i pozwól mu opowiedzieć o swoich uczuciach, nie przerywając i nie oceniając.

Kiedy dziecko skończy mówić, spróbuj powtórzyć jego słowa: „Rozumiem, że było Ci smutno, bo koledzy nie chcieli się z tobą bawić.” Dzięki temu dziecko poczuje, że naprawdę go słuchasz, a to buduje zaufanie, które jest podstawą każdej relacji.

Empatia – zrozumienie emocji dziecka

To zdolność postawienia się w sytuacji dziecka i zrozumienia jego perspektywy. Dla małych dzieci świat może wydawać się pełen rzeczy, które nas – dorosłych – nie ruszają, ale dla nich są ogromne i trudne do zrozumienia.

Twoje dziecko boi się ciemności i nie chce zasnąć bez światła. Zamiast bagatelizować te uczucia słowami „Nie ma się czego bać, nic tam nie ma”, warto okazać zrozumienie: „Wiem, że ciemność może wydawać się straszna. Co możemy zrobić, żebyś czuł się bezpieczniej?”

Kiedy dziecko czuje, że jego strach jest brany na poważnie, zaczyna się otwierać i ufać, że rodzic pomoże mu znaleźć rozwiązanie. Możemy np. zostawić zapaloną lampkę nocną albo wyjaśnić, co dzieje się w ciemności – to tworzy bezpieczną przestrzeń do rozmowy o trudnych emocjach.

Uznawanie uczuć – akceptacja bez oceniania

Dzieci, tak jak dorośli, mają prawo do swoich emocji, zarówno tych miłych, jak i trudnych. Akceptowanie ich bez oceniania pomaga poczuć, że uczucia są ważne, a to z kolei buduje pewność siebie.

Na przykład gdy dziecko płacze, bo zgubiło ładny kamyk. Dla nas może to być niewielka strata, ale dla dziecka to ogromne przeżycie. Zamiast mówić: „Przestań płakać, to tylko kamyk,” lepiej powiedzieć: „Widzę, że jesteś bardzo smutny, bo zgubiłeś ten swój skarb. To było coś dla ciebie bardzo ważnego.”

Dzięki akceptacji uczuć dziecko uczy się, że jego emocje są naturalne i zrozumiałe. To z kolei pomaga mu radzić sobie z trudnymi chwilami i buduje wewnętrzną siłę emocjonalną.

Prosty i jasny język – skuteczna komunikacja

Kiedy komunikujemy się z dziećmi, kluczowe jest, aby nasze komunikaty były proste i zrozumiałe. Dzieci często lepiej reagują na krótkie, pozytywne polecenia niż na długie, skomplikowane wyjaśnienia.

Twoje dziecko skacze po kanapie, a Ty wielokrotnie prosisz, aby przestało. Zamiast mówić: „Nie skacz na kanapie, bo możesz coś przewrócić, a potem będziemy musieli sprzątać,” spróbuj prostego polecenia: „Proszę, usiądź na kanapie.”

Krótkie, pozytywne komunikaty, takie jak „Stój przy mnie” zamiast „Nie biegaj!” czy „Mów ciszej” zamiast „Nie krzycz!” są łatwiejsze do zrozumienia i wykonania. Zamiast mówić, czego dziecko nie powinno robić, lepiej wskazywać, co ma zrobić.

Duże emocje bez krzyku

Czasami zdarzają się sytuacje, w których musimy szybko i zdecydowanie zmienić zachowanie dziecka. Na przykład, gdy nie słucha naszych poleceń, ucieka na ulicę. Jak wtedy komunikować?

1. Dziecko nie słucha poleceń

Zdarza się, że dziecko ignoruje nasze prośby, co może być bardzo frustrujące. Ważne, aby w takich sytuacjach zachować spokój i jasno wyrazić swoje oczekiwania.

Gdy prosisz dziecko, aby posprzątało zabawki, a ono ciągle tego nie robi, zamiast podnosić głos, spróbuj zmniejszyć rozproszenia, usiąść na poziomie dziecka i powiedzieć spokojnym tonem: „Proszę, włóż klocki do pudełka, a potem możemy razem coś poczytać.”

Krótkie polecenia, wyraźny kontakt wzrokowy i uprzedzenie, co się wydarzy, kiedy zadanie zostanie wykonane, mogą skutecznie zmotywować dziecko do współpracy.

2. Dziecko ucieka na ulicę

Sytuacja, w której dziecko ucieka na ulicę, jest niebezpieczna i wymaga natychmiastowej reakcji. W takich momentach nasze komunikaty muszą być bardzo konkretne.

Gdy dziecko zaczyna biec w kierunku ulicy, zamiast krzyczeć „Nie biegnij!” lepiej wykrzyknąć coś bardziej precyzyjnego: „Stój!” lub „Wróć”. Takie krótkie i jednoznaczne polecenia są łatwiejsze do zrozumienia w sytuacji stresu.

Po takim zdarzeniu warto na spokojnie porozmawiać z dzieckiem o bezpieczeństwie, tłumacząc, dlaczego bieganie na ulicę jest niebezpieczne. Staraj się unikać nadmiernych emocji, aby dziecko mogło skoncentrować się na zrozumieniu konsekwencji.

3. Dziecko nie chce wyłączyć bajki

Zbyt długie oglądanie bajek to częsty problem, a dzieci często mają trudności z zakończeniem seansu na prośbę rodzica. Jak podejść do tego tematu bez konfliktu?

Zamiast mówić: „Wyłącz natychmiast, bo już za długo oglądasz,” możesz zapowiedzieć zmianę z wyprzedzeniem: „Za pięć minut kończymy oglądanie bajki i idziemy się bawić”. Kiedy czas mija, warto przypomnieć: „To ostatnia minuta, a potem się bawimy.”

Dzieci lepiej reagują na wyprzedzające ostrzeżenia i przygotowanie ich na zmianę. Daj im szansę dokończyć coś, co jest dla nich ważne, ale trzymaj się jasno ustalonych zasad.

Dobra komunikacja z dzieckiem to coś więcej niż tylko wymiana słów. To sposób na budowanie zaufania, zrozumienia i bliskiej więzi. Efektywna komunikacja wymaga cierpliwości, prostego języka, uznawania uczuć dziecka i stawiania jasnych granic. Dzięki tym prostym krokom możemy wspierać rozwój emocjonalny naszych dzieci i cieszyć się silną relacją.

Z radością daję znać, że sponsorem tego odcinka podcastu jest firma Persempra. Koniecznie zerknijcie, jak ułatwiają życie tworząc tkaniny na meble.

Dziecko boi się, a ty nie wiesz, jak pomóc?

Jak pomóc, gdy dziecko się boi? Dzisiaj porozmawiamy właśnie na ten temat, czyli o radzeniu sobie z dziecięcymi lękami.

W tym odcinku podcastu Nie tylko dla mam opowiadam o najczęstszych lękach na różnych etapach rozwoju dziecka. Z czego wynikają te lęki, jak działa lęk jako emocja, a także jak rodzice mogą wspierać swoje dzieci, budując relacje oparte na akceptacji i zrozumieniu.

Czego najczęściej boi się dziecko?

Niemowlęta i małe dzieci, czyli te w wieku od 0 do 3 lat, często boją się oddzielenia od rodziców. Lęk separacyjny jest naturalnym etapem rozwoju i zazwyczaj pojawia się między 6 a 18 miesiącem życia. Dzieci w tym wieku mogą również bać się głośnych dźwięków lub nieznanych osób.

Przedszkolaki, w wieku od 3 do 6 lat, mogą obawiać się ciemności, potworów pod łóżkiem, burz czy samotności. Lęki te są często związane z ich bujną wyobraźnią i brakiem zrozumienia pewnych aspektów rzeczywistości.

Dzieci w wieku szkolnym, od 6 do 12 lat, mogą odczuwać lęk przed porażką, strach przed testami, a także obawy związane z relacjami rówieśniczymi i akceptacją w grupie. Te lęki mogą wynikać z rosnących oczekiwań społecznych i szkolnych.

Nastolatki, w wieku od 13 do 18 lat, mogą doświadczać bardziej złożonych lęków, takich jak lęk przed odrzuceniem, presją rówieśniczą, a nawet lękiem przed przyszłością. W tym wieku intensywnie rozwija się tożsamość, co może prowadzić do zwiększonego stresu i lęków.

Dlaczego moje dziecko się boi?

Lęki u dzieci wynikają z różnych czynników. Oczywiste są etapy rozwoju, wpływy środowiskowe, a także genetyczne predyspozycje.

Dziecięcy strach jest naturalną reakcją obronną, która ma na celu ochronę przed potencjalnym niebezpieczeństwem. Kiedy dziecko doświadcza lęku, jego ciało reaguje serią fizjologicznych zmian, takich jak przyspieszone bicie serca, spłycony oddech czy napięcie mięśni.

Jak rodzice mogą pomóc dzieciom radzić sobie z lękami?

Przede wszystkim, ważne jest, aby akceptować i zrozumieć lęki dziecka. Unikajmy bagatelizowania czy wyśmiewania ich obaw. Dzieci potrzebują poczucia, że ich uczucia są ważne i że mogą liczyć na wsparcie rodziców.

Na przykład, jeśli dziecko boi się ciemności, zamiast mówić „Nie bądź śmieszny, nie ma czego się bać”, lepiej powiedzieć „Rozumiem, że ciemność może być przerażająca. Chcesz, żebyśmy zapalili lampkę nocną?”

Jednym z kluczowych kroków jest wysłuchanie. Poświęćmy czas na wysłuchanie dziecka i zrozumienie, co wywołuje jego lęk. Zadawajmy pytania, które pomogą nam lepiej zrozumieć źródło lęku. Na przykład, możemy zapytać: „Co dokładnie cię przeraża, kiedy myślisz o potworach pod łóżkiem?” lub „Czy jest coś, co mogłoby ci pomóc poczuć się bezpieczniej w ciemności?”

Techniki relaksacyjne, takie jak głębokie oddychanie, mogą być również bardzo pomocne. Nauczmy dzieci prostych technik, które pomogą im uspokoić się w stresujących sytuacjach. Możemy razem z nimi ćwiczyć głębokie oddychanie lub wyobrażanie sobie bezpiecznego miejsca.

Już się boi mniej!

Wizualizacja to kolejna skuteczna technika. Pomóżmy dzieciom wyobrazić sobie spokojne i bezpieczne miejsce, do którego mogą się udać w swojej wyobraźni, kiedy czują się przestraszone. Na przykład, dziecko może wyobrażać sobie, że jest na plaży, co może bardzo pomóc mu uspokoić się przed zaśnięciem.

Stworzenie rutyn i rytuałów daje dziecku poczucie bezpieczeństwa. Regularne godziny posiłków, wspólne czytanie przed snem czy codzienne rozmowy mogą pomóc dziecku czuć się bardziej bezpiecznie i mniej zestresowane.

Rodzice powinni również modelować zdrowe sposoby radzenia sobie z lękiem. Pokażmy dzieciom, jak my radzimy sobie z trudnymi chwilami. Na przykład, kiedy jesteśmy zestresowani, możemy pokazać dziecku, jak radzimy sobie z tym uczuciem, co pomoże dziecku zrozumieć, że każdy ma prawo do emocji i że ważne jest, jak sobie z nimi radzimy.

Podsumowując, omówiliśmy dziś najczęstsze lęki w różnych etapach rozwoju dziecka, z czego wynikają te lęki, jak działa emocja strachu oraz jak rodzice mogą wspierać swoje dzieci, budując relacje oparte na akceptacji i zrozumieniu.

Jeśli podobał wam się nasz podcast, subskrybujcie, zostawcie komentarz i podzielcie się nim z innymi rodzicami. Do usłyszenia następnym razem!

Książki opiekujace się lękami i trudnymi tematami

Czesio i trema – wiek 4+
ONCOdekalog emocji. Niezwykłe zwierzęta Ewy – wiek 10+
Kałużysko (depresja dziecka) – wiek 5+
Katastrofy – wiek 9+
Stało się coś złego. Jak sobie radzić ze złymi wiadomościami – wiek 8+
Martw się mniej – wiek 6+
Kiedy Karol poznał Emmę (odmienność wyglądu fizycznego) – wiek 4+.
Niewidzialna nitka (rozmowy o miłości i tęsknocie) – wiek 3+
Przyjaciele na śmierć i życie (temat samobójstwa nastolatków) – wiek 9+
Dyskryminacja – wiek 10+
Poznaj swoje prawa i broń ich – nastolatki  Nie dręcz mnie! – wiek 5+
Czego nie lubi burza? – wiek 4+.

Z radością daję znać, że sponsorem tego odcinka podcastu jest firma Persempra. Koniecznie zerknijcie, jak ułatwiają życie tworząc tkaniny na meble, które łatwo zmyć i wyczyścić.

Jak pokazać wsparcie emocjonalne dzieciom w różnym wieku

Dzisiaj porozmawiamy o bardzo ważnym temacie: wsparcie emocjonalne dla dzieci w różnym wieku. Opowiem, jak wspierać rozwój emocjonalny dzieci, jak rozpoznawać ich potrzeby emocjonalne oraz jak radzić sobie z trudnymi emocjami. Zaczynajmy!

Niemowlęta i małe dzieci, czyli te w wieku od 0 do 3 lat, potrzebują przede wszystkim poczucia bezpieczeństwa. Reagowanie na płacz dziecka, przytulanie i tworzenie rutyny to podstawy. Dzieci w tym wieku uczą się, że mogą polegać na rodzicach, co buduje ich podstawy emocjonalne na przyszłość.

Wsparcie dla dzieci

Przedszkolaki, czyli dzieci w wieku od 3 do 6 lat, zaczynają wyrażać swoje emocje bardziej świadomie. Zabawa odgrywa tu kluczową rolę. Uczmy dzieci nazywania swoich emocji – możemy to robić poprzez zabawy i czytanie książek, które opowiadają o emocjach.

Dzieci w wieku szkolnym, od 6 do 12 lat, rozwijają empatię i umiejętności społeczne. Wspierajmy je, rozmawiając o emocjach i ucząc, jak radzić sobie z porażkami. Ważne jest, abyśmy byli obecni i gotowi do rozmowy, kiedy tego potrzebują. Kiedy moja córka wracała ze szkoły zdenerwowana, starałam się zawsze znaleźć czas, aby usiąść i porozmawiać, co się stało i jak się czuje.

Nastolatki, czyli dzieci w wieku od 13 do 18 lat, przechodzą przez wiele zmian hormonalnych, co wpływa na ich emocje. Budowanie otwartej komunikacji jest kluczowe. Starajmy się być dla nich wsparciem i pomagać radzić sobie z presją rówieśników i stresem szkolnym.

Rozpoznawanie potrzeb dzieci

Kolejny krok to rozpoznawanie potrzeb emocjonalnych naszych dzieci. Obserwujmy, jak dzieci reagują na różne sytuacje. Czy są wycofane, czy wręcz przeciwnie, nadmiernie pobudzone? Takie zachowania mogą nam wiele powiedzieć o ich potrzebach emocjonalnych.

Aktywne słuchanie to podstawa. Starajmy się naprawdę słuchać naszych dzieci, okazywać empatię i zrozumienie. Pytajmy, co czują i co jest dla nich ważne.

Zadawajmy pytania, które pomogą nam lepiej zrozumieć emocje. Dla małych dzieci mogą to być proste pytania, jak „Czy jesteś smutny?” Dla starszych bardziej złożone, jak „Co cię dzisiaj zmartwiło?” To pomaga otworzyć się i lepiej zrozumieć swoje własne uczucia.

Najlepsze książki dla dzieci 2-6 lat o złości

Radzenie sobie z trudnymi emocjami

Nauczmy dzieci prostych technik samoregulacji, takich jak głębokie oddychanie. Możemy razem z nimi ćwiczyć, aby nauczyły się, jak wyciszać się w stresujących sytuacjach. Moja córka uwielbiała ćwiczenia oddechowe, bo pomagały jej uspokoić się przed snem.

Twórzmy bezpieczną przestrzeń do rozmów o emocjach. Normalizujmy trudne emocje, takie jak smutek czy złość. Pokażmy dzieciom, że każdy ma prawo do swoich uczuć. Często mówmy moim dzieciom, że to naturalne, że czasem czują się smutne czy złoszczą się, i że ważne jest, aby o tym rozmawiać.

Modelujmy zdrowe sposoby radzenia sobie z emocjami. Pokażmy dzieciom, jak my radzimy sobie z trudnymi chwilami, bądźmy autentyczni i otwarci na rozmowę. Kiedy bywam zestresowana, staram się pokazać, jak radzę sobie z tym uczuciem, bo to pomaga zrozumieć, że każdy ma prawo do emocji i że ważne jest, jak sobie z nimi radzimy.

A tu jeszcze książka o biciu przeznaczona dla dzieci w wieku 2-6 lat: Bicie STOP!

Bicie STOP! Książka dla dzieci, którym zdarza się bić innych i dla tych, które chcą się obronić

Z radością daję znać, że sponsorem tego odcinka podcastu jest firma Persempra. Koniecznie zerknijcie, jak ułatwiają życie tworząc tkaniny na meble.

Czy dziecko bijące inne dzieci, będzie wykluczone z grupy?

To jest ważne pytanie, które często pada z ust rodziców podczas konsultacji on-line, choć mam wrażenie, że większość zna na nie odpowiedź: Czy dziecko bijące inne dzieci, będzie wykluczone z grupy?

Relacje rówieśnicze są niezwykle istotne dla rozwoju maluchów, a zachowania agresywne mogą mieć znaczący wpływ na ich rozwój. Kiedy dziecko bije (szczypie, szarpie, wyrywa zabawki) inne dzieci, może to negatywnie wpłynąć na jego relacje z rówieśnikami. Nie będę nikogo głaskać po głowie i udawać, że jest inaczej. Od zerknięcia prawdzie w oczy można zacząć naprawianie spraw.

Emocje dzieci bitych przez rówieśników

Dla dzieci, które padają ofiarą przemocy rówieśniczej, sytuacja ta może być wyjątkowo trudna emocjonalnie. Często doświadczają strachu i niepewności. Mogą czuć się osamotnione, ponieważ obawiają się, że ich rówieśnicy nie zrozumieją ich uczuć lub że nie będą w stanie im pomóc. Strach przed kolejnymi aktami agresji może prowadzić do unikania miejsc i sytuacji, w których mogą spotkać swojego agresora, co z kolei wpływa na ich rozwój społeczny i edukacyjny.

Dzieci bity przez rówieśników mogą również doświadczać niskiego poczucia własnej wartości. Czują się słabe i bezbronne, co może prowadzić do poczucia wstydu i winy. Te trudne emocje mogą wpłynąć na ich ogólne samopoczucie, prowadząc do długotrwałych problemów, jeśli nie wkroczy dorosły i nie pomoże rozwiązać tego problemu.

Dlatego przygotowałam webinar i e-booka wspierającego rodziców i opiekunów: Dziecko bije >>

Dziecko bijące budzi lęk

Dzieci, które doświadczają agresji ze strony rówieśników, często unikają sytuacji, w których mogłyby znów stać się ofiarami przemocy. Mogą unikać wspólnych zabaw, spotkań towarzyskich czy nawet zajęć szkolnych, co prowadzi do izolacji społecznej. Ta izolacja może pogłębiać poczucie osamotnienia i niepewności, co dodatkowo utrudnia nawiązywanie i utrzymywanie relacji z innymi dziećmi.

Unikanie rówieśników może również wynikać z chęci ochrony siebie przed dalszymi doświadczeniami przemocy. Uczą się, że unikanie pewnych sytuacji jest najbezpieczniejszym rozwiązaniem, co niestety ogranicza ich możliwości społecznego i emocjonalnego rozwoju. Zamiast uczyć się, jak radzić sobie z trudnymi sytuacjami i rozwiązywać konflikty, dzieci te mogą zamykać się w sobie i wycofywać się z interakcji społecznych.

Jak się czuje to bijące dziecko?

Dla dziecka, które jest agresywne, reakcje rówieśników mogą być również trudne do zrozumienia. Czują się izolowane, odrzucane przez innych dzieci, co może prowadzić do większej frustracji i złości. W rezultacie dziecko może być bardziej skłonne do ponawiania agresywnych zachowań, aby zyskać poczucie kontroli lub uwagi.

W dłuższej perspektywie bijące dziecko może mieć znacząco utrudnione budowanie pozytywnych relacji z rówieśnikami. Dzieci, które regularnie biją innych, mogą mieć trudności w nawiązywaniu i utrzymywaniu przyjaźni. Inne dzieci mogą obawiać się zbliżenia do nich lub spędzania czasu w ich towarzystwie ze względu na obawy o własne bezpieczeństwo emocjonalne i fizyczne.

Bijące dziecko potrzebuje pomocy

Jednak istnieją sposoby, aby pomóc dziecku radzić sobie z agresywnymi zachowaniami i poprawić jego relacje z rówieśnikami. Po pierwsze, ważne jest, aby dziecko zrozumiało konsekwencje swoich zachowań i nauczyło się empatii wobec innych. Poprzez rozmowy, zabawy i praktykę, możemy pomóc dziecku zrozumieć, jak jego działania wpływają na innych i jak możemy szukać innych, bardziej pozytywnych sposobów rozwiązywania konfliktów.

Po drugie, warto stworzyć dla dziecka wsparcie w budowaniu zdrowych relacji z rówieśnikami poprzez wspólne zabawy, aktywności grupowe i działania, które promują współpracę i wzajemne zrozumienie. Poprzez budowanie zaufania i empatii w relacjach z innymi dziećmi, dziecko może nauczyć się lepiej radzić sobie z emocjami i konstruktywnie rozwiązywać konflikty.

W książce Bicie STOP! znajdziesz takie rozwiązania. Jest przeznaczona dla dzieci w wieku 2-6 lat.

Bicie STOP! Książka dla dzieci, którym zdarza się bić innych i dla tych, które chcą się obronić

Wsparcie i edukacja

Wspierając nasze dzieci w nauce szacunku, empatii i zdrowych form komunikacji, możemy pomóc im budować pozytywne relacje z rówieśnikami, które będą służyć im przez całe życie.

Dzieci, które uczą się, jak rozwiązywać konflikty w sposób konstruktywny i szanujący innych, mają większe szanse na tworzenie trwałych i zdrowych relacji społecznych. Te działania pomogą im lepiej radzić sobie w dorosłym życiu, kiedy będą musiały stawić czoła różnorodnym wyzwaniom społecznym i emocjonalnym.

7 największych obaw rodziców wysyłających dzieci do żłobka lub przedszkola

Oddanie dziecka do żłobka lub przedszkola to ważny krok w życiu każdej rodziny. Jest to czas pełen obaw, emocji, zarówno dla dzieci, jak i dla rodziców.

Jako pedagog, doskonale rozumiem te obawy i chciałbym podzielić się najczęstszymi zmartwieniami, jakie miewają rodzice. Na ich podstawie przygotowałam właśnie zabawy w e-booku i webinar o adaptacji przedszkolnej.

PRZYGOTOWANIE DZIECKA I RODZICA DO ŻŁOBKA I PRZEDSZKOLA: e-book z zabawami + webinar

7 największych obaw rodziców

Rozłąka z dzieckiem

Największą obawą wielu rodziców jest myśl o rozłące z dzieckiem. Często zastanawiają się, jak ich maluch poradzi sobie bez ich obecności, czy będzie tęsknił, płakał, czy może poczuje się opuszczony.

Jak sobie z tym radzić?

Przed rozpoczęciem przygody ze żłobkiem lub przedszkolem, spędzajcie razem czas na krótszych rozstaniach. Stopniowe przyzwyczajanie dziecka do rozłąki może pomóc zminimalizować stres. Ważne jest również, aby zapewnić dziecko, że zawsze wrócicie po nie i… dotrzymywać tej obietnicy.

Bonus, który dodaję do pakietu: „Najlepsze książki wspierające dziecko w tęsknocie za rodzicem”. Warto je czytać zanim dziecko pójdzie do placówki, żeby znalazło swój sposób na tęsknotę.

Lęk przed nieznanym środowiskiem

Rodzice często martwią się, jak ich dziecko zaadaptuje się do nowego miejsca, nowego otoczenia i nowych osób. Niepewność co do tego, jak dziecko poradzi sobie w nowym środowisku, może być źródłem dużego stresu i obaw.

Jak sobie z tym radzić?

Przed rozpoczęciem przygody ze żłobkiem lub przedszkolem, odwiedźcie to miejsce razem z dzieckiem. Pozwól mu zapoznać się z otoczeniem i spotkać przyszłych opiekunów. Rozmowy o tym, co czeka na nie w przedszkolu, mogą pomóc zmniejszyć lęk przed nieznanym. Bawcie się też w przedszkole w domu np. wykorzystując pluszaki.

W e-booku znajdziesz:

Zabawy uczące asertywności w grupie rówieśniczej
Zabawy wspierające skupienie podczas siedzenia w kręgu
Zabawy relaksujące i wyciszające po dniu w przedszkolu

Trudności w nawiązywaniu relacji z rówieśnikami

Niektórzy rodzice obawiają się, że ich dziecko może mieć trudności w nawiązywaniu przyjaźni i relacji z innymi dziećmi. Strach przed tym, że maluch będzie samotny lub odrzucony, jest powszechny.

Jak sobie z tym radzić?

Zachęcaj dziecko do zabawy z innymi dziećmi jeszcze przed rozpoczęciem przedszkola. Organizuj spotkania z rówieśnikami i uczestniczcie w zajęciach grupowych, co pomoże dziecku nabrać pewności siebie w kontaktach z innymi. Do tego warto pokazac dziecku przez zabawy, jak współpracować z innymi, rozwiązywać konflikty itp.

W e-booku znajdziesz:

Zabawy pomagające czekać na swoją kolej
Zabawy uczące rozwiązywania sporów o zabawkę
Zabawy uczące współpracy na placu zabaw

Obawy o zdrowie i bezpieczeństwo

Rodzice martwią się, czy ich dziecko będzie bezpieczne i zdrowe w żłobku lub przedszkolu. Obawy te mogą obejmować wszystko, od higieny po odpowiednie opiekowanie się dzieckiem.

Jak sobie z tym radzić?

Przed wyborem żłobka lub przedszkola, dokładnie sprawdź opinie i referencje placówki. Rozmawiaj z personelem o procedurach bezpieczeństwa i zdrowia, aby upewnić się, że dziecko będzie w dobrych rękach. Pokaż maluchowi zabawy uczące sygnalizowania o potrzebach np. ból brzucha, chęć skorzystania z łazienki, pragnienie itd.

W e-booku znajdziesz:

Zabawy wspierające rozpoznawanie sygnałów własnego ciała

Adaptacja do nowych rutyn

Zmiana codziennych rutyn i nawyków dziecka jest kolejnym powodem do zmartwień. Czy dziecko będzie w stanie dostosować się do nowego harmonogramu i zasad panujących w przedszkolu?

Jak sobie z tym radzić?

Wprowadźcie nowe rutyny stopniowo, na kilka tygodni przed rozpoczęciem przedszkola. Starajcie się przestrzegać podobnego harmonogramu w domu, co ułatwi dziecku adaptację do nowego trybu dnia. Wszystko najlepiej wdrażać podczas zabaw i codziennych czynności.

W e-booku znajdziesz:

Zabawy pomagające wdrożyć rutynę poranka
Zabawy wspierające skupienie podczas siedzenia w kręgu
Zabawy relaksujące i wyciszające po dniu w przedszkolu

Problemy z jedzeniem

Niektórzy rodzice obawiają się, że ich dziecko będzie miało problemy z jedzeniem w nowym miejscu. Może to dotyczyć zarówno jakości jedzenia, jak i trudności w jedzeniu bez obecności rodziców.

Jak sobie z tym radzić?

Skontaktujcie się z personelem przedszkola, aby dowiedzieć się, jak wygląda jadłospis i jakie są procedury dotyczące jedzenia. W domu, zachęcajcie dziecko do samodzielnego jedzenia i eksperymentowania z różnymi potrawami.

W e-booku znajdziesz:

Zabawy przygotowujące do samodzielnego jedzenia

Trudności z samodzielnością

Rodzice często martwią się, czy ich dziecko poradzi sobie z codziennymi zadaniami bez ich pomocy. Może to obejmować ubieranie się, korzystanie z toalety czy zasypianie.

Jak sobie z tym radzić?

Zacznij uczyć dziecko samodzielności na kilka miesięcy przed rozpoczęciem przedszkola. Daj mu więcej okazji do ćwiczenia tych umiejętności w domu i chwalcie każdy postęp.

W e-booku znajdziesz:

Zabawy przygotowujące do samodzielnego ubierania
Zabawy przygotowujące do samodzielnego korzystania z łazienki i toalety
Zabawy przygotowujące do samodzielnego jedzenia

Obawy rodziców związane z oddaniem dziecka do żłobka lub przedszkola są całkowicie naturalne. Ważne jest, aby podejść do tego procesu z cierpliwością i wsparciem. Pamiętaj, że każde dziecko jest inne i adaptacja może przebiegać w różnym tempie. Dajcie sobie i dziecku czas, aby przystosować się do nowej sytuacji.

Gdzie znajdę ten wspierający pakiet?

„Zabawy przygotowujące dziecko i rodzica do żłobka i przedszkola: e-book + webinar„, który pomoże wam przejść przez ten ważny etap z większą pewnością siebie i spokojem.

Kupuję pakiet

Dlaczego moje dziecko bije mnie i inne dzieci? Co robić w tej sytuacji?

Dzisiaj chciałbym porozmawiać z Wami o jednym z trudniejszych tematów, z którymi często musimy się zmagać jako opiekunowie naszych dzieci. Mianowicie, o zachowaniach agresywnych i sytuacjach, gdy moje dziecko bije inne dzieci, mnie, nauczycieli czy innych dorosłych. To trudne, często bolesne doświadczenie, które wywołuje wiele emocji zarówno u nas, jak i u naszych pociech.

Zanim przejdziemy dalej, chciałbym podkreślić, że nie oceniamy tutaj ani ciebie, ani twojego dziecka. Każde dziecko i każda rodzina ma swoje wyzwania, z którymi się boryka. Naszą rolą jako opiekunów jest zrozumienie przyczyn tych zachowań i znalezienie sposobów, aby pomóc naszym dzieciom radzić sobie z emocjami w zdrowszy sposób.

Dlaczego moje dziecko bije?

Przyjrzyjmy się więc, dlaczego nasze dzieci mogą sięgać po agresywne zachowania. Często dzieje się to, gdy nie potrafią wyrazić swoich emocji w inny sposób. Może to być frustracja, złość, czy też poczucie bezradności. Dzieci w wieku przedszkolnym czy wczesnoszkolnym dopiero uczą się radzenia sobie ze swoimi emocjami, a agresywne zachowania mogą być dla nich sposobem na wyrażenie tego, czego nie potrafią wyrazić słowami.

Gdy nasze dziecko bije inne dzieci, może to również być reakcja na sytuacje stresowe czy niepewność. Być może dziecko doświadczyło trudnych sytuacji w przeszłości lub ma trudności w relacjach z rówieśnikami. Ważne jest, abyśmy starali się zrozumieć, co może prowadzić do tych zachowań, zamiast skupiać się tylko na samym zachowaniu.

Emocje, które towarzyszą temu rodzajowi sytuacji, mogą być dla nas, jako rodziców, bardzo trudne do zniesienia. Często czujemy się zaniepokojeni, rozczarowani, a nawet zawstydzeni. To zrozumiałe, ale ważne jest, abyśmy próbowali zachować spokój i empatię wobec naszych dzieci. To dla nich ten moment jest najtrudniejszy, a nasze wsparcie może być kluczowe dla tego, jak nauczą się radzić sobie z własnymi emocjami w przyszłości.

Moje dzieci wciąż bije

Skupmy się również na skutkach społecznych tych zachowań. Agresywne zachowania naszych dzieci mogą mieć poważne konsekwencje dla ich relacji z rówieśnikami i dla ogólnego klimatu w grupie. Dlatego tak ważne jest, abyśmy jako rodzice podejmowali działania mające na celu wsparcie naszych dzieci w nauce bardziej konstruktywnych sposobów wyrażania emocji.

Ważne jest, abyśmy stworzyli dla nich bezpieczną przestrzeń do wyrażania emocji. Możemy rozmawiać z nimi o tym, co się dzieje, pytać o ich uczucia i słuchać ich z empatią, nie oceniając.

Warto uczyć dzieci alternatywnych sposobów radzenia sobie ze złością czy frustracją. Może to być oddechowa przerwa, kolorowanie, czy nawet trening umiejętności komunikacji. Im więcej narzędzi będą mieli do dyspozycji, tym łatwiej będzie im wybrać bardziej pozytywne zachowania.

Wreszcie, nie bójmy się szukać wsparcia z zewnątrz, jeśli czujemy, że nie radzimy sobie sami. Psycholog, terapeuta czy pedagog szkolny mogą pomóc nam i naszym dzieciom zrozumieć głębsze przyczyny tych zachowań i opracować strategie ich radzenia sobie.

Dlatego przygotowałam webinar i e-booka wspierającego rodziców i opiekunów: Dziecko bije >>

A tu jeszcze książka o biciu przeznaczona dla dzieci w wieku 2-6 lat: Bicie STOP!

Bicie STOP! Książka dla dzieci, którym zdarza się bić innych i dla tych, które chcą się obronić

Dziecko marudzi i narzeka. Jak pomóc dziecku docenić to, co ma

Dziecko marudzi i narzeka, a tobie już ręce opadają? A dlaczego ono to robi? Pomóżmy dzieciom docenić to, co mają.

Dzieci, które często marudzą i nie doceniają tego, co mają, mogą być źródłem frustracji dla rodziców. Ale zanim zaczniemy winić dzieci (lub siebie) za takie zachowanie, warto zastanowić się nad przyczynami tego problemu.

Dlaczego narzeka?

Ciągłe narzekanie na to, czego im brakuje

Dziecko, które ciągle narzeka na to, czego mu brakuje, bez względu na to, ile już ma, może być sygnałem braku wdzięczności. Może to objawiać się w formie ciągłych skarg na brak nowych zabawek, lepszych ubrań czy bardziej ekscytujących rozrywek.

Niezadowolenie z prezentów

Kiedy dziecko reaguje na otrzymane prezenty niezadowoleniem lub obojętnością, zamiast radością i wdzięcznością, może to świadczyć o braku doceniania tego, co otrzymuje. Mogą mówić, że „to nie jest to, czego chciałem” lub wyrażać brak zainteresowania nowymi rzeczami.

Niechęć do dzielenia się z innymi

Dziecko, które NIGDY dzieli się swoimi zabawkami, jedzeniem lub czasem z innymi, może mieć trudności z rozumieniem wartości współdzielenia i hojności. Mogą wykazywać zachłanność lub egoizm, co może być wynikiem braku empatii i wdzięczności.

Te zachowania mogą być sygnałem, że dziecko potrzebuje wsparcia i edukacji w zakresie rozwoju wdzięczności i doceniania tego, co ma.

Przyczyna i skutek

Brak świadomości

Dzieci nie zawsze rozumieją wartość tego, co posiadają. Mogą być przyzwyczajone do pewnych luksusów lub nie zdają sobie sprawy z trudu, jaki rodzice wkładają, aby im zapewnić to, co mają.

Aby pokazać dzieciom wartość pieniądza i trudu, jaki rodzice wkładają, aby im zapewnić to, co mają, można podjąć kilka konkretnych działań.

Rozmowy o budżecie. Nawet jeśli dzieci są jeszcze małe, warto rozmawiać z nimi o tym, jakie koszty ponoszą rodzice, aby zapewnić rodzinie wygody i potrzebne rzeczy. Można w prosty sposób wyjaśnić, że pieniądze są potrzebne do kupowania jedzenia, ubrań, opłacania rachunków za mieszkanie czy opłacania rachunków za prąd.
Pomoc w zakupach. Zaproszenie dzieci na zakupy może być doskonałą okazją do nauki o wartości pieniądza. Można porozmawiać z nimi o cenach różnych produktów, porównywać ceny i wybierać te, które są najlepszym wyborem jakościowo i cenowo. Dzięki temu dzieci będą miały lepsze pojęcie o tym, ile kosztują różne rzeczy i jakie wydatki są konieczne w życiu codziennym.
Wprowadzenie kieszonkowego. W odpowiednim wieku można rozważyć wprowadzenie systemu kieszonkowego, w którym dzieci otrzymują określoną kwotę pieniędzy na tydzień lub miesiąc. Dzięki temu będą miały okazję do nauki zarządzania pieniędzmi, podejmowania decyzji zakupowych i oszczędzania na wymarzone cele.
Praca za dodatkowe pieniądze. W starszym wieku dzieci mogą być zachęcane do podejmowania drobnych prac domowych za dodatkową opłatę. Może to być np. pomoc w sprzątaniu, koszeniu trawnika czy opiece nad młodszymi rodzeństwem. Dzięki temu zrozumieją, że pieniądze nie przychodzą łatwo i wymagają wysiłku.

Dzięki takiemu zaangażowaniu temat, dzieci zaczną lepiej rozumieć wartość pieniądza oraz trudu, jaki rodzice wkładają, aby im zapewnić komfortowe życie. Będą bardziej świadome kosztów życia i będą lepiej przygotowane do zarządzania finansami w przyszłości.

Inne przyczyny marudzenia i niezadowolenia

Porównywanie się z innymi

Współczesne społeczeństwo często promuje porównywanie się z innymi, co może prowadzić do poczucia niedoskonałości u dzieci. Widząc, że ktoś ma więcej, mogą nie doceniać tego, co sami posiadają.

Zero wysiłku

Kiedy dzieci dostają wszystko, czego pragną, bez wysiłku, mogą stracić zdolność do doceniania tego, co mają. Stałe spełnianie ich zachcianek może prowadzić do rozwoju oczekiwań na kolejne przywileje.

Aby przeciwdziałać nadmiernemu przyzwyczajeniu dziecka do otrzymywania wszystkiego bez wysiłku i pomóc mu w rozwoju umiejętności doceniania tego, co ma, wykorzystaj kilka skutecznych strategii.

Ustalanie granic i konsekwencji. Ważne jest, aby rodzice określili jasne granice dotyczące tego, co dziecko może otrzymać i kiedy. Nie wszystkie zachcianki dziecka powinny być natychmiastowo spełniane. Jeśli dziecko oczekuje natychmiastowego zaspokojenia każdej prośby, może to prowadzić do wzrostu oczekiwań na kolejne przywileje. Wprowadzenie konsekwencji za nieodpowiednie zachowanie, na przykład odmówienie nowej zabawki za nieposprzątane pokoje, uczy dziecko wartości pracy i poświęcenia.
Nauka oszczędzania. Zachęcanie dziecka do oszczędzania na swoje cele może być skutecznym sposobem nauczenia go cennych lekcji finansowych. Można zaproponować dziecku, aby zbierało pieniądze na wymarzoną zabawkę lub wydarzenie. To pozwoli mu zrozumieć, że nie wszystko można mieć od razu i że osiągnięcie celu wymaga wysiłku i cierpliwości.
Pomaganie innym. Angażowanie dziecka w działania charytatywne lub wolontariat może pomóc mu zrozumieć, że nie wszyscy mają takie same możliwości jak ono. Poprzez pomaganie innym dzieci mogą docenić, jak wiele mają i jak wielki wpływ mogą mieć na życie innych ludzi.
Promowanie samodzielności. Zachęcanie dziecka do podejmowania własnych decyzji i wykonywania zadań samodzielnie rozwija jego umiejętności życiowe i samoświadomość. Dzięki temu dziecko będzie bardziej doceniać trud, jaki wkłada w osiągnięcie swoich celów i spełnienie swoich potrzeb.
Poprzez te działania rodzice mogą pomóc dziecku rozwijać umiejętność doceniania tego, co ma, oraz zrozumienie, że nie wszystko przychodzi łatwo i że wysiłek i poświęcenie są często niezbędne do osiągnięcia sukcesu i spełnienia życiowych celów.

Bicie STOP! Książka dla dzieci, którym zdarza się bić innych i dla tych, które chcą się obronić

Brak empatii

Niektóre dzieci po prostu nie zdają sobie sprawy z tego, jakie są potrzeby innych ani z trudu, jaki wkładają rodzice, aby zaspokoić ich pragnienia. Brak empatii może prowadzić do egoistycznego zachowania.

Aby pomóc dziecku rozwijać empatię i zrozumienie potrzeb innych osób, można zastosować następujące działania.

Wzmacnianie więzi emocjonalnych. Ważne jest, aby rodzice spędzali czas z dzieckiem i budowali z nim silne relacje emocjonalne. Regularne rozmowy, wspólne aktywności i okazywanie zainteresowania uczuciami i potrzebami dziecka pomagają w budowaniu empatii.
Modelowanie empatycznego zachowania. Rodzice powinni być przykładem empatycznego zachowania. Pokazujmy dzieciom, jak okazywać życzliwość i zrozumienie innym osobom poprzez nasze własne działania i reakcje na sytuacje życiowe.
Rozmowy o uczuciach. Zachęcanie dziecka do wyrażania swoich uczuć i doświadczeń oraz słuchanie ich z empatią jest kluczowe dla rozwijania empatii. Rodzice mogą zadawać pytania, aby zrozumieć, dlaczego ktoś się smuci lub jakie potrzeby ma inna osoba.
Poznanie różnorodności. Wprowadzanie dziecka w różnorodność kulturową, społeczną, może pomóc mu zrozumieć, że ludzie są różni i mają różne potrzeby i doświadczenia. Odwiedzanie miejsc, gdzie mogą spotkać osoby z różnych środowisk czy kultur, oraz czytanie książek i oglądanie filmów przedstawiających różnorodne postacie pomaga w rozwijaniu empatii.
Nauka współpracy i dzielenia się. Zachęcanie dziecka do współpracy z innymi oraz do dzielenia się swoimi zasobami, zabawkami czy czasem pomaga mu zrozumieć, że dobro innych osób jest równie ważne jak jego własne potrzeby. Ćwiczenie takich zachowań pomaga w rozwijaniu empatii i zrozumienia dla innych.

Przez te działania rodzice możesz pomóc dziecku rozwijać empatię i zrozumienie dla potrzeb innych osób. To przyczyni się do budowania zdrowych relacji społecznych oraz dojrzałego i współczującego podejścia do świata.

Niech przestanie marudzić!

W jaki sposób rodzice mogą poradzić sobie z tym wyzwaniem?

Bądźmy przykładem. Dorośli powinni być wzorem dla swoich dzieci. Pokazujmy im, jak doceniać to, co mamy, i jak być wdzięcznymi za małe rzeczy w życiu.
Rozmawiajmy. Ważne jest, aby rozmawiać z dziećmi na temat wartości i wdzięczności. Wyjaśnijmy im, że nie wszystkie dzieci mają to samo, ale bez wycieczek typu szantaż emocjonalny.
Ograniczmy nadmierną ekspozycję na konsumpcję. Starajmy się ograniczyć czas spędzany na oglądaniu reklam i korzystaniu z mediów społecznościowych, które mogą promować nadmierny konsumpcjonizm.
Wprowadźmy rutynę wdzięczności. Codzienne praktykowanie wdzięczności może pomóc dzieciom zauważać pozytywne rzeczy w swoim życiu. Zachęcajmy je do dzielenia się tym, za co są wdzięczne.

Wniosek jest taki, że jako rodzice musimy działać aktywnie, aby nauczyć nasze dzieci wartości wdzięczności i doceniania tego, co posiadają. Poprzez rozmowę, przykład oraz praktykę wdzięczności możemy pomóc naszym dzieciom rozwijać pozytywne podejście do życia i budować silne relacje z nimi.

A TY JAKIE MASZ DOŚWIADCZENIA? PODZIEL SIĘ NIMI W KOMENTARZU.

Sprawdź e-book „Proste zabawy przygotowujące dziecko do żłobka i przedszkola”

« Starsze wpisy