Eksperymenty dnia codziennego…
K: Mamo, wiesz co by się stało, gdybym sobie wepchnęła spinkę do ucha tak głęboko aż do mózgu?
Ja: Co by się stało?
K: Już cały czas musiałabym o niej myśleć.

Rozmowa z tatą przed snem. Tematy różne – od prądu, przez dynamo, aż do dynamitu.
K: A co będzie jak dotknę dynamitu?
T: Wybuchnie, mógłby ci urwać rękę.
K: To będę wszystko robić drugą.
T: Ale chyba są rzeczy, które wygodniej robić dwiema np. łapać piłkę…
K: No to ją wtedy przykleimy na Superglue.
T: Klej nie przyklei ręki, którą ci dynamit rozerwie na kawałeczki.
K: (po chwili namysłu) W życiu nie dotknę dynamitu… nawet małym palcem!

Nie zawsze trzeba doświadczyć, żeby zrozumieć 😉

Jedno z trudniejszych pytań dnia:
– Tato, a co to znaczy „normalny”?

Religijnych potyczek ciąg dalszy… „Tak jak i my wybaczamy naszym winowajcom”.
K: Ale kto to jest winowajca?
Ja: Ktoś kto zawinił. Gdybyś np. bawiła się w przedszkolu z Mateuszem i on rozbiłby wazon, to byłaby jego wina, byłby więc winowajcą.
K: Na szczęście.
Ja: Na szczęście nie ty?
K: Nie, na szczęście nie mamy w przedszkolu wazonu!

Ja: W tym roku trafiła nam się zima bez śniegu, a tyle się naczekałaś…
K: Nie ma sprawiedliwości na tym świecie. Gdybym tylko była większa i silniejsza, to bym się z tą zimą rozmówiła!

Grunt, to zdolna matka 😉
Karolinka pyta panią w przedszkolu:
K: Pani, a kto tak pomalował ten świat?
P: Nooo… Matka Natura.
K: Aaaa, tak myślałam, że mama!

Podsłuchane na placu zabaw…
K: (wtedy 4 lata) Jak się nazywasz? Bo ja Karolinka.
N: Nina. Mam 8 lat, a ty?
K: Osiemnaście.
N: A ile lat ma twoja mama?
K: Aaaaa… chyba ze dwadzieścia.

K: Tato, on pożyczył od ciebie klapki! – stwierdziła Karolinka, studiując uważnie w gazecie zdjęcie przedstawiające Marka Zuckerberga.

Sztuka nader nowoczesna.
Ja: Karolinko, co narysowałaś na kartce wielkanocnej do prababci?
K: Pustułkę i baranka.
Ja: A na laurce z okazji imienin dla babci Krysi?
K: Wilka grzywiastego!

Karolinka zadaje kolejną zagadkę.
K: Co to jest: ma grubą skórę, jest miękkie, długie, z wierzchu niesmaczne i chodzi po tym ślimak?
Ja: ???
K: Banan! Dobra, druga szansa. Co to jest: ma chyba dziesięć rogów i uśmiech?
Ja: ???
K: Gwiazdka!

Ja: Karolinko, co robisz moim pędzelkiem do pudru?
K: Czyszczę martwą naturę – odpowiada dziecko zawzięcie smarując po szafce.
Ja: To jest martwa natura?
K: Tak.
Ja: Jak to?
K: Jest martwa, bo się o nią martwię!

Wczoraj Karolinka przywitała mnie po przedszkolu radosnym okrzykiem:
K: Mamo, zrobiłam dla ciebie rzeźbę!
Ja: A gdzie ona jest?
K: No tam – wskazała stertę kamyków ułożonych na ławce.
Ja: Bardzo piękna, a co to dzieło przedstawia?
K: To przecież „Beknięcie żaby”, mamusiu.

K: Mamo, wymyśliłam przyrząd do zabijania much!
Ja: A jak to działa? – Pytam, przyglądając się kabanosowi wystającemu jej z ust.
K: Kiedy widzę muchę to ją nim przesuwam i ona wtedy odlatuje do swoich rodziców.

Chora Karolinka siedzi spokojnie i ogląda bajki. Nagle zaczyna skakać po kanapie, potem kładzie się na plecach, macha szaleńczo nogami i rękami…
Ja: Co się stało?
K: Roznosi mnie!

Z serii trudnych pytań czterolatka, nad którymi do dzisiaj myślę:
K: Mamo, a co się stanie z tęczą, jak wsadzimy ją do piekarnika i upieczemy?

Nauka samodzielności. Karolinka (3,5 l.) poszła ze mną wczoraj do sklepu. Postanowiła kupić lizaka.
K: Poproszę pysznego lizaka.
Sprzedawczyni: A jaki kolor?
K: Truskawkowy.
S: Proszę bardzo.
Chwila milczenia i skupionej obserwacji produktu.
K: Ale czy on jest świeży?

Dzisiaj siedzimy w domu, bo Karolinka (prawie 3 latka) przeziębiona. Idę na chwilę do łazienki i słyszę dociekliwą córkę:
K: Mamoooo, robisz siku?
Ja: Tak!
K: A nie sikasz na podłogę?

Przysięgam, nie wiem skąd ten pomysł 😉

Ja: Karolinko, umyj proszę ręce.
K: Ale z mydłem czy bez?
Ja: Z mydłem.
K: Dobra.
Ja: Już?
K: Tak.
Ja: A co one takie klejące?
K: Noooo… użyłam mydła.
Ja: A wody?
K: Nie mówiłaś, że z wodą!

Wszyscy mamy kłopoty ze służbą zdrowia:
K: Jak się nazywa lekarz od mojej alergii?
Ja: Alergolog.
K: A ten od oczu?
Ja: Okulista.
K: A ten od uszu to uszulista czy uszulolog?
Ja: Nie, to laryngolog.
K: Ale zmyła!

K: Pomodlimy się?
Ja: No dobra, a co cię tak naszło?
K: Chcę podziękować za coś Panu Bogu.
Ja: A za co chcesz podziękować?
K: Za to, że wyprodukował człowieka, który wymyślił iPada!

Ja to się gubię w tych religijnych rozważaniach. Za to Karolina orientuje się świetnie 😉
Ja: To zrobiłaś dziś jakiś dobry uczynek?
K: Tak!
Ja: A jaki?
K: Obsypałam Mateusza piaskiem.
Ja: Jak to?
K: Skoro on mnie obsypał pierwszy i ja się broniłam, to przecież nie był grzech, tak?
Ja: Raczej nie był.
K: Więcej mnie nie obsypie, więc to był dobry uczynek!

Gdy świat nie spełnia twoich oczekiwań, weź sprawy we własne ręce.
K: Mamo, jak będziemy się zbliżać do domu Wiki to zabroń mi jeść słodycze.
Ja: No dobra…
K: A jak już wejdziemy do środka to powiedz, że mogę jeść słodycze.
Ja: Dobra, a dlaczego tak?
K: Bo chciałabym, żeby w końcu coś mi się trafiło jak ślepej kurze ziarno.

Najważniejsze to ustalić zasady i się ich trzymać… Tata usypia dziecko.
M: Policz teraz do dziesięciu i jak policzysz, to przyjdę sprawdzić czy zasnęłaś.
K: Dobra, tylko żeby nie było jak wczoraj, że policzyłam dopiero do czterech i przyszłeś.

Świat w oczach dziecka (3,5 roku):
Ja: Karolinko, czemu masz plasterek na palcu?
K: Bo mi leciała krew. Uderzyłam się w palec, zaczęło coś wychodzić… Najpierw myślałam, że to ślimak i się nawet ucieszyłam, ale jednak to była krew.

Ja: Lola, co robisz? – pytam, bo podejrzanie cicho w pokoju.
K: Mikrofalówkuję się!
Ja: Czyli co? – dopytuję, zerkając z ulgą na mikrofalówkę, w której nie ma mojego dziecka.
K: Na ostro! – pada kolejna enigmatyczna odpowiedź.
Ja: A czym?
K: Termometrem – pada ostateczna odpowiedź wyjaśniająca.

Dziecko mierzyło sobie temperaturę w uchu.

K: Mamo, a co byś powiedziała, gdybym nauczyła się robić siku nadgarstkiem?

– Karolinko, a ty jakie byś miała życzenie do złotej rybki? – pyta dziadek.
– Nie pomylić się – odpowiada Karolinka.

Filozoficzne babki w piaskownicy 🙂
Wiktoria (5 l., nasypując piasku do foremki): Teraz pieczemy chleb… wiesz jak się to robi?
Karolina (3 l.): Nie, jak?
Wiktoria: Jak przeczytasz książkę o Bogu to się dowiesz.

K: Mamo, zepsułam pozytywkę!
Ja: I co?
K: I nie pozytywkuje…

Dobrze mieć konkretne zainteresowania 😉
Ja: Karolinko, co ci przeczytać na dobranoc?
K: Książkę o kościach, rozdział o strupkach.

Filozoficzne rozmowy z tatą:
K: Tato, co koty ją?

Co się nie mieści w głowie trzylatka 🙂
K: Mamo, a kto urodził mnie?
Ja: No, ja cię urodziłam.
K: A Wikusię?
Ja: Ciocia Pati.
K: A Pawełka?
Ja: Też ciocia Pati.
K: A wujka Pawła?
Ja: Babcia Jola.
K: …a tak naprawdę?

Ja: Karolinko, myłaś już zęby?
K: Tak, ale tylko kabanosem.

Karolinka (3 l.) bardzo lubi poznawać angielskie słówka. Bawimy się w chowanego. Ona liczy, ja się chowam:
K: Pałka, zapałka, dwa kije, kto się nie schowa, ten kryje. Liczę do dziesięciu. Jeden, dwa… Mamuś, może być po angielsku?
Ja: Może.
K: Ale do tłelfu, nie do dziesięciu!

Marzenia dzieci chodzą własnymi drogami 🙂
K: Tato, chciałabym być Paddingtonem.
M: A dlaczego?
K: Miałabym wtedy włosy na całym ciele.